Wandelen met ezeltjes

Onlangs maakte ik een bijzondere wandeling. Zoals jullie weten wandel ik graag alleen, maar voor dit gezelschap maakte ik absoluut een uitzondering. Ik ging namelijk op stap met mijn nichtje, vier ezels en hun begeleiders. Dubbel leuk, de ezeltjes wonen bij ‘mijn’ oude kinderboerderij.

De Nijkamphoeve

Ik ben opgegroeid in een knus volksbuurtje in Den Haag Zuid. Op zo’n tien minuutjes fietsen stond Kinderboerderij De Nijkamphoeve. Als kleine meiden bezochten mijn zus en ik de kinderboerderij wel eens met mijn ouders. In de leeftijd van de basisschool, hielp ik op woensdagmiddag regelmatig met de verzorging van de dieren. Voeren, hokken schoonmaken etc. 

Onlangs vertelde mijn collega over haar zaterdagochtend bezigheid: wandelen met ezeltjes. Elke zaterdagochtend neemt zij, samen met andere vrijwilligers, de ezeltjes mee op een tochtje van 2 tot 3 kilometer door het park om de boerderij heen. Het is goed voor de ezeltjes om in beweging te blijven en dus gaan ze op wandelavontuur. Mijn collega nodigde mij uit om eens mee te wandelen met de ezeltjes. Of nodigde ik mijzelf nou uit?

Nichtje mee op avontuur

Wanneer ik, twee weken voor de wandeling, aan de keukentafel zit bij mijn zus, vertel ik enthousiast over mijn komende avontuur. Met een grote glimlach op haar gezicht vraagt mijn nichtje van negen of zij alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft mee mag. Zij is namelijk gek op alles met vier benen en een hoofd en dan vooral paarden ponies en dus ook ezels. 

Daar gingen we dan. Op zaterdagochtend haalde ik eerst mijn nichtje op en daarna reden we naar oma (mijn moeder). Die woont nog steeds in het huis waar ik opgroeide en daar konden we mooi de auto parkeren. Hand in hand wandelde (en soms huppelde) mijn nichtje en ik samen naar de kinderboerderij.

Ezeltjes optuigen voor de wandeling

Mijn collega stelde ons voor aan de ezeltjes: Maaike, Sanne, Tucker en Igor. Twee dames en twee heren met Maaike als ‘hoofd’ van de kudde. Na de voorstelronde worden de ezeltjes opgetuigd. Halsters gaan om, met daaraan een leidtouw. Daarnaast krijgt één van de heren wat gewichten aan zijn benen. Hij heeft last van stramme spieren en dit is een soort van fysiotherapie voor hem. 

* Bekijk hier meer informatie over de dieren >>

Zodra iedereen er klaar voor is gaan we op stap. Door de boerderij, het erf af en het wandelpad op. Mijn nichtje loopt voorop met Maaike, gevolgd door de rest van de ezels, ieder met een eigen begeleider. Mijn collega houdt Maaike en mijn nichtje in de gaten, terwijl ik wat foto’s en video’s maak. Natuurlijk kletsen we er lustig op los. 

Fysio onderweg

Langs de boerderij en vlak langs het ziekenhuis (achter de boerderij) starten we de wandelroute. Ondertussen vertellen mijn collega en een tweede vrijwilligster over hun avonturen met de ezeltjes. De les die ze leerden, dat bruggetjes voor sommige voor de ezels een no-go area zijn. Maar ook het koppige karakter van ezels komt ter sprake. Zo wandelen we langzaam richting een woonwijk.

Bij de woonwijk is een klein heuveltje naar beneden. We nemen de heuvel twee keer naar beneden en terug omhoog. Dit is een soort van fysio voor de ezels. Net als wanneer wij als mensen wandelen over heuvels, trainen ook ezels hun spieren met deze oefening. 

Naar de andere kant van het park

Na de tweede keer de heuvel op wandelen we terug langs het ziekenhuis en langs de voortuinen van een aantal woonhuizen. Gekscherend hebben we het over hoe grappig het moet zijn om in de keuken van één van deze huizen te staan en dan ezeltjes voorbij te zien komen. Overigens vinden de mensen die we tegenkomen het allemaal erg grappig, onze optocht. We krijgen regelmatig een glimlach toegeworpen.

Bij de zebra steken we over om aan de overzijde het park weer in te lopen. Deze wegen en paden zijn allemaal zo bekend voor mij. In het ziekenhuis waar we langs kwamen, heeft mijn vader regelmatig gelegen. Over de paden fietsten ik dan ook regelmatig naar dat ziekenhuis. Nu loop ik er met mijn nichtje en een optocht van vier ezels haha.

Gras-pauze

Op driekwart van de route komt een stukje grasveld waar we de ezeltjes kunnen laten grazen. Maaike kan los over het gras, dus legt mijn nichtje het leidtouw over de rug van Maaike en staat daarna met een grote grijns op haar gezicht naast mij. Dit meisje heeft het zo enorm naar haar zin!

Na de gras-pauze is het tijd voor de terugweg. Onderweg kom ik erachter waarom mijn collega al de hele tijd een emmer meedraagt. Wanneer Maaike poept op het wandelpad, ruimt mijn collega het gelijk op, zodat we geen rommel achterlaten. 

Nog even borstelen

Terug op de boerderij is het wandelavontuur nog niet afgelopen. De ezeltjes worden namelijk lekker geborsteld en hun hoeven schoongemaakt, voordat ze de wei weer in mogen. Nou voor mijn nichtje is het het kersje op de taart hoor. Ze borstelt en knuffelt met Maaike. Ze vraagt mijn collega of ze in de lente nog een keer mee mag wandelen, ‘want dit was echt super tof’.  

Wat was dit, ook voor mij, super tof! Het waren geen kilometers en ook niet in de natuur, maar ik heb genoten van de dieren en de grote glimlach van mijn nichtje. Dit gaan we zeker weten nog een keer doen in de lente. 

Meer routes door de stad

Over mij

Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.