Elk jaar aan het einde van september is het de bronsttijd voor edelherten. De tijd voor wandelaars en natuurfotografen om er op uit te trekken. Eén van de wandelroutes voor het meemaken van dit bijzonder luidruchtige moment van het jaar, is de bronstroute Veluwezoom van Natuurmonumenten. Een wandelroute van 8,5 kilometer in het Noorden van het Nationaal Park.
Praktische informatie
De wandeling: Bronstroute Veluwezoom
Afstand: 8,4 kilometer
Soort wandeling: rondwandeling
Startpunt: Parkeerplaats De Lange Juffer
Parkeren: De Elsberg, Lange Juffer, Rheden
Markering: via de route-app van Natuurmonumenten
Herten spotten!
De dag dat ik naar de Veluwezoom rij is de laatste dag van een week lang prachtig nazomerweer. Blauwe luchten, volle zon en temperaturen van 25 graden, hebben een week lang Nederland getrakteerd. Doordat het zulke heldere luchten zijn, hangen er ‘s morgens vroeg dichte mistbanken op de open velden.
Zo ook die ene dinsdag als ik in de auto stap. De wandeling die ik heb gekozen is er eentje speciaal met het oog op het spotten van herten. Zoals iedereen weet, is het gedrag van dieren niet te voorspellen en het is dan ook de vraag of ik daadwerkelijk dieren tegen ga komen, maar de kans is aanwezig.
Wanneer ik de snelweg verlaat, kom ik al snel op een weg, die mij kronkelend mee neemt steeds dieper het bos in. Aan het einde van deze weg ligt een parkeerplaats, welke al redelijk vol staat. Het is pas half 8 in de ochtend maar er zijn duidelijk meer mensen in het bos vanmorgen.
Nationaal Park de Veluwezoom
De Veluwezoom is, zoals de naam stiekem al verraadt, onderdeel van de Veluwe. Met 5000 hectare en maar liefst 350 kilometer aan paden is het een verschrikkelijk groot gebied. Je moet niet gek opkijken als je hier, ‘s morgensvroeg of in de avond, wilde zwijnen, edelherten of reeën tegen het lijf loopt. Maar ook leven hier IJslandse ponies, Schotse Hooglanders en een schaapskudde.
De Veluwezoom staat bekend om de vele heuvels, hoogteverschillen en dus mooie uitkijkpunten. Nergens op de Veluwe heb je zulke mooie uitzichten als hier. Of je houdt van een boswandeling of fietsen over de hei. Je kunt alle kanten op in dit park.
Een mysterieuze ochtend
Wanneer ik de auto achterlaat op de parkeerplaats en de route start, word ik mij al snel bewust van een persoon die ongeveer vijftig meter achter mij loopt. Ik krijg regelmatig de vraag van mensen of ik het nooit eng vind om alleen op pad te zijn en eerlijk gezegd… ik sta er nooit bij stil dat er iets zou kunnen gebeuren. Ik denk aan de mooie avonturen, die ik beleef en die ik niet zou beleven als ik niet zou gaan. Maar deze ochtend kijk ik toch even een paar keer achterom…
Wanneer de route rechtsaf slaat kom ik op een geasfalteerde weg terecht met links van mij een bos dat via een heuvel een stukje omhoog loopt. Maar rechts…. rechts… rechts vindt er een magisch schouwspel plaats. Ik kijk uit of kilometers van heidenvelden. Heidevelden met heuvels, groepen bomen en struiken. En alles staat in een dikke laag met mist. Het enige woord dat ik kan bedenken is ‘adembenemend’, want dat is wat het doet. Het beneemt mij de adem…
Herten in de mist
Na een paar meter blijf ik staan. Ik moet gewoon even stilstaan en de omgeving in mij opnemen. En dan zie ik, aan het einde van het heideveld voor mij, op een heuvel onder een boom een hinde staan. Ik kan dus de eerste herten spotten op de Veluwezoom. Ze kijkt mij recht aan, ondanks dat er duizenden meters tussen ons liggen. Ik weet nu al dat ik dit plaatje voor altijd zal onthouden.
Maar nadat ik het beeld in mij op heb genomen, moet ik natuurlijk toch ook foto’s nemen. En dat is het moment dat ik word ingehaald door de man die al die tijd al achter mij liep…
Ok ok jullie zitten nu vast op het puntje van jullie stoel. Het begint te klinken als een spannend jongensboek, maar ik moet toegeven dat ik toch wel even dacht ‘oh oh’. Maar voor mijn moeder en tantes die dit lezen: wees gerust. Het was een hele vriendelijke meneer. Hij liep toevallig dezelfde route die ik liep en kwam ook met zonsopkomst aan in het gebied.
Er leeft hier vanalles…
Nadat we kort een praatje hebben gemaakt, loopt de man door over het geasfalteerde pad. Ik blijf nog even staan en fotografeer spinnenwebben met dauwdruppels eraan en een Schotse Hooglander, die op zijn gemak staat te ontbijten. Hij doet net of ik er niet ben en ik bewonder, hoe hij half verscholen in de mist doet of er niets aan de hand is.
En terwijl ik daar sta schrik ik op van een geluid achter mij… Er schiet, zonder dat ik het doorhad, een ree achter mij langs het bos in. De mist is op sommige plekken zo dicht, dat er echt niets te zien is en dus ook geen ree, die recht onder mijn neus stond. Tegen de tijd dat ik van de schrik bekomen ben, is de ree al lang en breed in het bos verdwenen.
En dan hoor ik het burlen…
Wanneer ik, net als de meneer, die nu voor mij loopt, de asfaltweg vervolg, slinger ik verder langs die schitterende vallei vol met mist. Het is alsof ik langs een schilderij wandel zo mooi. Ineens, heel ver weg van achter de mist, hoor ik de herten. Het geburl is een gek en mysterieus geluid zo vanuit de mist. Het herten spotten is dan misschien niet visueel nu, maar wel degelijk spot ik het geluid.
Een aantal meter verder wordt duidelijk, van wie een aantal van de auto’s is, die op de parkeerplaats staat. Langs de weg, op een heuvel, staan een aantal fotografen en natuurliefhebbers met verrekijkers te zoeken naar de herten. Waar is dat mooie plaatje van een mannetjes hert met dat grote gewei op een heuvel in de mist? Want dat zou toch de perfecte foto opleveren??
Op fluistertoon staan we een beetje te praten met elkaar en wijzen elkaar groepjes hindes aan. De vrouwen laten zich uitgebreid zien, al is het op verre afstand, maar de mannen houden zichzelf verborgen in het bos of de mist. En typisch gevalletje van ‘ ik hoor je wel, maar ik zie je niet’. Dit overkwam mij overigens ook tijdens een wandeling in het Vierhouterbos. Daar zag ik ook alleen vrouwtjes.
Over het asfalt en door het bos
De route vervolgt over diezelfde asfaltweg. Ik laat het heideveld en de vallei achter mij en slinger door het bos, turend tussen de bomen en de oren gespitst. Ik kom nog een aantal Schotse Hooglanders tegen, die doen alsof er verder helemaal niets aan de hand is. Ze kijken niet op of om wanneer een aantal fotografen hen uitgebreid vastlegt.
Normaal gesproken vind ik wandelen over asfalt heel vervelend wanneer ik een natuurwandeling maak. Asfalt is er in de stad meer dan genoeg, dus dat hoef ik niet te zien in de natuur. Maar hier vind ik het niet erg. De wandeling is gericht op herten spotten en deze weg is prima te volgen. Door het vroege tijdstip is het ook super rustig op de weg. Ik kom één auto tegen en vier fietsers. Verder ben alleen ik aanwezig op de weg.
Langzaam begint de wandeling pittig te worden. De weg daalt en stijgt langzaam terwijl ik de heuvels over wandel. Het is zo heerlijk stil hier. Niets anders dan de vogeltjes en af en toe het geburl van de herten in de verte. Heerlijk wakker worden!
Terug op de hei van de Veluwezoom
De route buigt af naar rechts. Ik heb door dat ik een heel groot vierkant wandel om die vallei heen waar de herten lopen. Die vallei is een besloten gebied alleen voor de dieren en de dieren zoeken en rustig naar hun voedsel zonder te hoeven letten op ‘gevaar’ van mensen.
Ondertussen is het een uur of negen en de zon doet goed haar best. Mijn sjaal en vest, waar ik de wandeling mee begon, hangen om mijn middel. Ik blijf heel even staan met mijn gezicht naar de zon gedraaid. Het voelt zo lekker warm en voor zolang de zon schijnt geniet ik er nog maar van. Voor je het weet komen de herfststormen het land binnen.
Ik maak van dit moment gelijk even gebruik om een filmpje te maken. Het landschap ziet er nu zo anders uit, dan toen ik vanmorgen begon dat wil ik in een filmpje hebben. En terwijl ik mijn telefoon pak bedenk ik nog net dat ik hoop dat ik een burlend hert qua geluid vast kan leggen op de film. Nou en dat is dus gelukt… Goed luisteren!
Het is nou net alsof ik afspraken heb gemaakt met dat hert 😉
Verder door de zon
En weer door in de zon. Ik loop de volgende 2 kilometer over een zandpad dat over de hei loopt. Eén van de weinige paden die hier over de hei gaat in dit deel van de Veluwezoom. Rechts van mij licht die schitterende vallei. De mist is ondertussen grotendeels opgetrokken.
Ik kom uit bij één van de uitkijkpunten over de vallei. Het punt bestaat uit een bankje bovenop een heuvel met, als je even op het bankje gaat staan, een schitterend uitzicht in de vallei. Ik tuur door mijn telelens en probeer herten te spotten, maar de herten zijn bijna niet meer te zien. Ze zijn het bos ingetrokken of staan verscholen achter bomen en struiken. Maar het bankje is de ideale spot voor een rustpauze.
Uit mijn kleine rugzak haal ik een boterhammetje en een flesje water. Ik ga lekker zitten met mijn snoetje naar de zon en geniet van de boterham, de buitenlucht en hier en daar het geluid van de herten. Dit is een geluksmomentje… Even rust in het koppie en genieten van hoe ik hier NU op het bankje zit. Niet denken aan gisteren en aan morgen, alleen NU telt.
Bekende gezichten
Terwijl ik daar zo zit, komen er twee bekende gezichten mijn kant op. Het zijn twee van de fotografen, die ik vanmorgen ben tegengekomen. We genieten met z’n drietjes nog even van de zon en kletsen over fotografie, de lekkere zon en herten spotten.
Na een tijdje gun ik hen het bankje en besluit ik de wandeling voort te zetten. Ik blijf datzelfde zandpad volgen, sla aan het einde rechtsaf en kom bij een volgend uitkijkpunt uit. Ook hier helaas geen herten meer te zien.
Pittige eindklim
Voor het laatste deel kom ik weer uit in het bos. Het wandelpad is een lange rechte weg met ernaast een fietspad. Af en toe schiet een mountainbiker of wielrenner mij voorbij, waarvan de eerste allemaal vrolijk goedemorgen roepen en de tweede niet. Ik werp hen allemaal een vrolijke ‘goedemorgen’ achterna.
Langzaam krijg ik het heel warm en begint het zweet zich te verzamelen op mijn voorhoofd en mijn rug. Ik kijk voor me en dan even achter mij en zie al snel dat het pad langzaam stijgt. Dat is dus de oorzaak van het feit dat ik het steeds warmer krijg. Nou ja nog even flink doorstappen en dan ben ik bij de auto.
Vaker op de Veluwezoom
Ik ben overigens wel vaker op de Veluwezoom. Ik heb verschillende uithoeken al ontdekt:
Schitterende route voor herten spotten
Ik ben vaker in het Nationaal Park geweest, maar dat was vooral aan de kant van de Posbank. Nu ben ik in een, voor mij, nieuw deel en ik ben weer verrast. Wat hing hier vanmorgen een serene rust! Misschien kwam het door het vroege tijdstip of de mist in de vallei, maar het was een magische ochtend.
Natuurlijk had ik super graag meer herten willen zien. Ik had graag een foto gemaakt van een parmantig mannetjeshert dat, net als de vader van Bambi, met zijn kop en gewei omhoog op een heuveltop staat. Maar ja dieren laten zich niet sturen en niets is gegarandeerd.
De route zelf is schitterend om te wandelen in elk jaargetijde denk ik. Het brengt je helemaal rondom de valei met schitterende uitkijkpunten. Ben je benieuwd naar een onbekend stukje Veluwezoom, dan is deze route een aanrader.
Wandelwalhalla de Veluwe
Deel deze wandeling op Pinterest
Over mij
Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>
Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.
Mooi weer Mascha
Ik heb net als jij ook genoten ?
dank je wel! Is weer eens wat anders dan wilde paarden 😉