Alleen op wandelavontuur… Dat is hoe ik het in mijn eentje wandelen in de natuur ervaar. Het is een avontuur omdat ik vooraf niet weet wat ik ga zien en wie ik tegen ga komen. Het is voor mij de ultieme manier voor het vinden van balans tussen de drukke hectische maatschappij waar wij in leven vol verwachtingen en de prikkelloze omgeving waar ik vaak zo’n behoefte aan heb.
Waarom? En waarom alleen? Ik neem jullie mee in mijn belevingswereld tijdens het solowandelen. Ik ga in op mijn angsten, gevoel van vrijheid en het zelfvertrouwen dat deze avonturen alleen mij hebben gebracht.
De start van het wandelavontuur
Wandelen… Ik ben er ongeveer twee jaar geleden mee gestart vanwege een burn-out. Voor mijn burn-out maakte ik weinig mee en beleefde ik al helemaal weinig avonturen. Het enige stoere dat ik deed was eens per jaar ongeveer 10 dagen alleen op vakantie naar Engeland. Het eerste jaar een avontuur, maar de jaren daarna bleef ik vooral gaan omdat het vertrouwd voelde.
Zo leefde ik mijn leven, jaar in jaar uit, tot ik letterlijk instortte. De batterij was leeg. Ik ging wandelen om mijn hoofd leeg te maken en minder stress te ervaren. Want daar was wandelen goed voor werd mij verteld. Wandelen werd dus mijn middel om te komen tot het doel ‘beter worden’. En dus liep ik heel wat rondjes door het park voor mijn deur. En van het park verlegde ik mijn wandelgebied naar de duinen en landgoederen dicht bij mijn huis.
Ik kon even de boel de boel laten. De verwachtingen die anderen hadden over mijn herstel, maar vooral de verwachtingen die ik zelf had. De druk die ik mezelf oplegde om snel te herstellen en ‘beter te zijn’. Ik liet het langzaam maar zeker achter op die bospaden en in de branding van de zee. En al snel bleek het wandelen niet meer het middel om beter te worden, maar het doel. Ik wilde elke dag wandelen en genieten van de natuur. Het wandelavontuur was geboren.
En dat is nu nog steeds. Wanneer ik alleen op wandelavontuur ga, dan laat ik de boel de boel. Ik ben vrij van werk, huishoudelijke taken en alle ‘moetjes’. Ik geniet van al het moois en kom opgeladen weer thuis.
Alleen op wandelavontuur
Ga je alleen wandelen? Ik denk de meest gestelde vraag wanneer ik vertel over mijn wandelavonturen. Ja!! Alleen. En dat heeft voornamelijk heerlijk ‘egoïstische’ redenen. Ik bepaal heel graag zelf hoe laat ik weg ga, waar ik heen rij en wat voor route ik loop. Zo stap ik vaak nog voor zonsopkomst in de auto. Ik zie de wereld wakker worden.
Wanneer ik alleen op avontuur ga in de natuur, geniet ik van alles om mij heen. Mijn aandacht is gericht op mijn omgeving. Elk geluidje dat ik hoor, daar gaat mijn aandacht heen. De kleinste dingetjes vallen mij op. Dat roodborstje in de boom, het geroffel van die specht en zelfs dat takje dat breekt achter mij.
Ik loop urenlang rond, zonder zelf een woord te uiten. In mijn eentje maak ik zelf minder geluid, dan wanneer ik met iemand zou zijn. Door de stilte die er om mij heen hangt, is de kans om wild te spotten ook groter.
Ik kan in mijn eentje doen wat ik wil. Wanneer ik besluit om de route links te laten liggen en rechtsaf te slaan, dan doe ik dat. En als ik een mooi bloemetje zie en ik wil per se een mooi foto, dan kan ik gerust een kwartier blijven hangen op één plek. Niemand die op mij staat te wachten… Voor mij gaat wandelen namelijk niet over het maken van kilometers, maar om de schoonheid van de natuur om mij heen. Om het avontuur dat ik beleef, de ontmoetingen die ik heb en de blijdschap die het buitenzijn mij geeft.
Maar het gaat nog verder dan dat. Het allerbelangrijkste is dat het alleen op wandelavontuur gaan, mij tot rust brengt. Zodra ik een stap in de natuur zet, laat ik de boel de boel als het gaat om ‘problemen’ en issues. Het eerste halfuur gaat het nog even tekeer in mijn hoofd met allerlei gedachten. Ze buitelen over elkaar heen. Maar na een halfuur komt er meer rust. Er komt zelfs ruimte voor creatieve ideeën.
“Fysiek moe worden, vind ik een fijne manier van mentaal tot rust komen.”
Roanne van Voorst
Eenzaam vs alleen op de wereld
Je alleen voelen is een gek begrip. Je kunt het positief en negatief opvatten. Wanneer je mij vraagt of ik mij alleen voel in de vorm van eenzaamheid, dan is het antwoord NEE. Natuurlijk is het jammer dat je mooie ontmoetingen en uitzichten niet kunt delen met iemand die bij je is. Maar dat is op andere manieren op te lossen. Ik voel mij buiten dan ook nooit eenzaam. Per slot heb ik altijd de dieren om mij heen om mij gezelschap te houden 😉
Als je mij vraagt of ik mij alleen voel als Remy, alleen op de wereld, dan is het antwoord zeker weten JA. Het is zelfs zo erg dat ik baal als het te druk is in een natuurgebied. Ik heb het liefst echt het gevoel alleen op de wereld te zijn, daarom ga ik ook alleen op wandelavontuur 😉 Geen omgevingsgeluiden van snelwegen of hockeyvelden en geen blaffende honden of gillende kinderen. Al zijn hard pratende volwassenen (lees sporters) nog erger tegenwoordig. Als ik echt alleen ben, dan voelt het voor mij als avontuur, als één worden met de natuur.
Angst & luisteren naar mijn onderbuikgevoel
Alleen zijn betekent ook dat je op jezelf bent aangewezen. Het is aan mij om te zorgen dat ik niet verdwaal en voorbereid ben op wat er zou kunnen gebeuren. Echt bang ben ik nog nooit geweest als ik alleen op avontuur ben. Maar ik sta daar ook eigenlijk nooit bij stil. Ik heb, voordat mensen mij erop gingen wijzen, dat alleen wandelen gevaar met zich mee kan brengen, nooit een moment gehad waarop ik dacht, wat doe ik nu? Dadelijk staat er iemand achter die boom, of komt er een zwijn achter mij aan. Wat als ik verdwaal of als het weer omslaat?
Afgelopen zomer was eigenlijk het voor het eerst dat ik er tijdens een wandeling wel bij stil stond. Ik was de dag ervoor op stap geweest met twee vriendinnen. We raakten in gesprek over het wandelen en alleen op wandelavontuur gaan. En ook het onderwerp ‘wat als je een enge man tegenkomt’, kwam ter sprake.
Mijn ervaring
De dag erna vertrok ik met zonsopkomst vanaf een parkeerplaats, door het bos, naar de heidevelden op zoek naar burlende edelherten. En na een aantal meter merkte ik dat er op een 75 meter achter mij een man alleen liep. Voor het eerst tijdens mijn wandelingen merkte ik dat ik dit spannend vond. Er popte gedachten in mijn hoofd als ‘Shit en nu? Wat als hij…?’ Uiteindelijk bleek dat deze meneer net als ik gewoon genoot van de zonsopkomst en de natuur om hem heen. We maakten een kletspraatje en daarna wandelde hij door, terwijl ik nog wat foto’s maakte.
Later in de wandeling, toen ik op een bankje in de zon zat te genieten van een boterham, liet ik de situatie weer langskomen in mijn hoofd. Wat was er gebeurd in mijn hoofd? Ik herkende mijzelf helemaal niet. Ik moest concluderen dat ik mij had laten beïnvloeden door het gesprek de dag ervoor.
Laten weten waar je uithangt
En natuurlijk hè… ik ben niet achterlijk. Ik weet dat er van alles kan gebeuren. Ik weet dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Ik weet dat ik zou kunnen verdwalen of dat het weer om kan slaan. En dus ga ik voorbereid op pad, zonder dat ik mijzelf laat belemmeren door angst.
Ik zorg dat mensen weten waar ik heen ga en waar mijn auto geparkeerd staat. En als ik tijdens de wandeling onzekerheid voel, dan stuur ik een live locatie naar mijn zus bijvoorbeeld. Dan weet zij waar ik precies uithang. Ik zorg dat ik mijn telefoon bij mij heb met een volle batterij en genoeg eten en drinken in mijn tas. Als het mogelijk is een kaart van de omgeving aangezien soms gprs niet werkt in de natuur 😉 En dan weet ik natuurlijk wat ik moet doen als ik oog in oog sta met wild.
Alles altijd rozengeur en maneschijn?
Gaat het altijd goed en voel ik mij altijd positief tijdens mijn avonturen? Nee zeker niet. Natuurlijk heb ook ik rot momenten en stomme wandelingen gemaakt. Zoals die wandeling op Tiengemeten. Weken had ik uitgekeken naar dit natuureiland en wat viel die wandeling ongelooflijk tegen! Maar ja ook dat hoort erbij.
Soms is een wandeling ook gewoon confronterend. Bijvoorbeeld als mijn hoofd verder wil wandelen en mijn lichaam wil niet meer. Ik heb niet het meest atletische lichaam en behoorlijk stramme spieren (van kind af aan al) en dat leidt soms gewoon tot pijn en het gevoel dat ik moet opgeven terwijl ik nog zo graag zou willen. Of zoals nu, geblesseerd zijn en niet alleen op avontuur kunnen gaan… Sommige dingen die ik zie doen mij ook denken aan verdrietige momenten in mijn leven of mensen die ik heel erg mis. En ja dat leidt wel eens tot een traan.
Zo liep ik in de zomer van 2018 in mijn eentje over Mam Tor, een van de bergen van de Peak District in Engeland. Mijn vader was 6 maanden daarvoor overleden. Ik miste hem. Het stormde en begon te regenen. Ik voelde zoveel verdriet en vond mijzelf zo zielig… Bovenop die top heb ik een flink potje zitten janken. En wat luchtte dat op! En de tranen stroomde weg met de regendruppels over mijn gezicht. Ook dat hoort bij het alleen op wandelavontuur gaan. het zijn letterlijk en figuurlijk pieken en dalen.
“Wandelen is dat stukje van de wereld eventjes van jou maken. Het onverwachte vergezicht, het wegschietende eekhoorntje, de sperwer die zich laat verrassen en het bijtje op de bloesem. Allemaal van jou. Voor jou.”
Lidewey van Noord
Wandelen, ik kan niet meer zonder
Ik zou niet meer zonder kunnen en willen. Ik ga proberen uit te leggen waarom. Wanneer ik heb gepland om alleen op avontuur te gaan, dan kijk ik daar de hele week naar uit. Dagenlang voel ik die gezonde spanning van het niet weten wat ik ga meemaken die dag. Hopend op mooie ontmoetingen en bijzondere foto’s.
De wandelingen die ik maak en de avonturen, groot en klein, die ik beleef, zijn voor mij de beste therapeut ever. De wandelingen bewijzen mij elke keer weer, dat ik niet kan zonder tijd nemen voor mijzelf en het opladen in de natuur. Het zorgt voor balans en rust in mijn hoofd en lijf.
Duizenden stappen in mijn eentje
Ik heb ondertussen duizenden stappen gezet en zoveel moois ontdekt. Zoveel mooie foto’s kunnen maken, avonturen mogen beleven en herinneringen gemaakt. Door het vele buiten zijn en fotograferen is mijn kijk op de natuur veranderd. Ik kijk anders en zie in elke blik een fotomoment. Ik heb ontzettend veel geleerd over namen van dieren en vogels. Het volgende dat op mijn ‘te leren’ lijstje staat is spoorzoeken. Weten of ik het wandelpad heb gedeeld met een edelhert, een damhert, een vos, zwijn of zelfs een wolf. Dat lijkt mij zo gaaf!
Maar ook over mijzelf heb ik ontzettend veel geleerd. Mijn zelfvertrouwen is gestegen. Door er alleen op uit te gaan, compleet teruggeworpen op mijn eigen kunnen, ben ik gaan geloven dat ik ook echt wel een stoere chick ben. En door het bijhouden van deze blog, zie ik in dat ik ergens heel erg goed in ben (schrijven) en dat ik daar mijn energie uithaal. Daar word ik gelukkig van. En ik was deze blog nooit gestart als ik niet was gaan wandelen en dat wandelen was niet gebeurd wanneer ik geen burn-out had opgelopen. Dus eigenlijk… die burn-out was zo gek nog niet 😉
Altijd alleen op wandelavontuur?
Betekent dit dat ik nooit in gezelschap ga wandelen? Nee natuurlijk niet. Maar als ik met iemand samen ga, dan is mijn intentie voor die dag anders. Dan weet ik dat de dag meer zal draaien om sociale contacten met mensen, dan om ontmoetingen met dieren. En dat is prima. Ik houd van wandelingen met leuk gezelschap en maak daar dan ook regelmatig tijd voor. Zoals Lidewey van Noord schrijft in haar boek ‘Alleen op avontuur’:
“Wandelingen met anderen zijn mij dierbaar, maar lang niet zo onmisbaar,
als mijn tochten alleen”.
Lidewey van Noord
De quotes, gebruikt in dit artikel, komen uit het boek ‘Alleen op avontuur‘ van Lidewey van Noord.
Ga jij ook alleen op wandelavontuur of liever samen?
Nu ben ik natuurlijk nieuwsgierig hoe jouw avonturen eruit zien. Ga jij alleen op wandelavontuur of samen met iemand? Vind jij het spannend of trek je fluitend er opuit? Heb je wel eens toffe of spannende momenten meegemaakt? Ik hoor graag hoe jij een avontuur aangaat. Op welke manier dan ook, geniet van elk avontuur dat je beleeft en maak regelmatig nieuwe herinneringen.
Wanneer je mijn ebook download, krijg je ook regelmatig gratis tips en inspiratie voor jouw wandelavonturen. Je gegevens zijn veilig bij mij. Voor meer info bekijk de privacyverklaring.
Meer dagboekverhalen
Dagboek van een wandelaar #12: mijn favoriete wandelroute
Wat is je favoriete wandelroute? Eén van de vragen die mensen mij regelmatig stellen. Ik weet niet wat mensen als antwoord verwachten. Er zijn honderden, duizenden (misschien wel meer) wandelroutes in Nederland. Willen ze dat ik daar één route uit haal? Dat wordt een...
Dagboek van een wandelaar #12: mijn liefde voor de Veluwe
Het is een bijzonder iets… de liefde die je kunt hebben voor een specifieke plek of plaats. Het voelt als thuis en je zou er iedere vakantie wel willen doorbrengen. Voor mij is het de Veluwe in Gelderland. Of ik nu wandel over de Veluwezoom in het Zuiden of door de...
Dagboek van een wandelaar #11: Wild spotten met de boswachter
Als kind namen mijn ouders mij een aantal jaren op rij mee op avontuur: wil spotten op de Veluwe. Soms wandelden we met zonsopkomst met een verrekijker in de handen. Andere keren boekten mijn ouders een excursie met een boswachter tijdens de bronsttijd. Ik kan me de...
Over mij
Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>
Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.
