Als solowandelaar maak ik heel regelmatig een gesprek met vreemde mensen en soms zijn er gesprekken, die blijven je bij. Die maken indruk. Soms doordat de persoon iets bijzonders vertelt, andere keren omdat ik nieuwe kennis opdoe door het gesprek. Nog geen enkele keer heb ik een naar gesprek meegemaakt.

Door het delen van deze mooie verhalen, wil ik laten zien dat niet alle mensen die je tegenkomt onderweg, ‘gevaar’ zouden kunnen betekenen. Dat alleen wandelen niet hoeft te betekenen dat je daardoor kwetsbaar bent voor andere mensen, maar eerder dat je aanspreekbaar bent. Dat je hele mooie mensen kunt ontmoeten en bijzondere verhalen kunt horen. 

1| De familie bij de bunker

Tijdens mijn wandeling over het lint- en liniepad kom ik lang Werk aan de Groeneweg. Het Werk aan de Groeneweg is aangelegd tussen 1914 en 1918, ter verdediging van het fort bij Honswijk. De infanteriestelling bestaat uit een dubbele loopgraaf met aarden wallen en 55 groepsschuilplaatsen. De meeste zijn posten voor één schutter. De wat grotere piramidevormige bunkers, gebouwd 1939-1940, zijn groepsschuilplaatsen. 

Tussen de loopgraven en bunkers kwam ik een jong gezin tegen, waarbij de vader een schepnet in zijn handen heeft en de moeder een plastic, soort van kattenmand. De vader stapt regelmatig bunkers in, om met een vol schepnetje eruit te komen. Wanneer ik ze passeer kijk ik nieuwsgierig mee. 

Dierenredder

Wat volgt is een gesprek waarin de vader vertelt over de kikkers, padden en salamanders die in de bunkers zitten en die hij redt. “Redden?”, vraag ik, denkend dat wanneer die dieren erin zijn gekomen, ze vast ook wel weer uit de bunker kunnen komen. Maar niets is minder waar. De dieren zijn op zoek gegaan naar water en springen of vallen dan in de bunkers, daar staat vaak een laagje water in. Alleen doordat de afstap de bunker in hoog is, kunnen ze er niet meer uit en na een tijdje bevat het water geen voeding meer voor de dieren. Om ze niet te laten verhongeren, schept deze meneer een aantal keer per jaar de dieren uit het water en zet hen uit verderop in de sloot. 

2| Het echtpaar in de stoomtrein

In 2015 spendeerde ik mijn vakantie in Engeland. In Devon, om wat specifieker te zijn. In het Zuid-Westen van Engeland. Ik reisde tien dagen lang rond van Bed & Breakfast naar Bed & Breakfast met mijn huurauto. In mijn eentje. 

Ik geniet van dit soort vakanties. Ik bezoek landhuizen, maak lange wandelingen en bijzondere highlights, zoals ook de stoomtrein die rijdt van Buckfastleigh naar Totnes. Een schitterend traject in een sfeer zoals men tussen 1930 en 1960 reisde. En laat mijn ontmoeting nu gaan over een verhaal dat zich ook toen afspeelde. Ik zat in de trein op weg naar een mooi startpunt voor een rondwandeling.

WO II

In de coupé kwam een ouder echtpaar tegenover mij zitten. We raakten aan de praat en op het moment dat ik zei dat ik uit Nederland kom, was het antwoord van de man “Daar ben ik ook geweest, maar dat is al lang geleden hoor.”. Nieuwsgierig vroeg ik verder en wat volgde was zijn werk als militair in het Engelse leger ten tijde van WO II. Hij was dus één van de geallieerden. Emotioneel vertelde hij over wat hij had meegemaakt. “Geen details hoor, want dat doet nog steeds teveel pijn.”. En ik? Ik zat met tranen in mijn ogen tegenover hem, mij realiserend dat deze man de reden is voor mijn vrijheid. “Dank u wel”, was het enige dat ik jou uitbrengen, maar de knuffel die we bij het uitstappen aan elkaar gaven, zei zoveel meer. 

3| Rein van Kasteel Sypesteyn

Oh ik ben verzot op het bezoeken van kastelen en oude landhuizen. Struinen door de tuinen en de verhalen over voormalige bewoners. De geschiedenis die er hangt in zo’n gebouw is fantastisch. In 2020 bezocht ik Kasteel Sypesteyn, in Noord-Holland en daar ontmoette ik Rein.

Ik wandelde met mijn camera door de tuinen rondom het kasteel en raakte in gesprek met hem. Rein vertelde mij dat hij de sleutelhouder is van het kasteel. Hij zorgt dat de deuren open gaan ‘s morgens en doet verschillende klussen in en om het kasteel. Na mijn ronde door de tuin en rondleiding door het kasteel kom ik Rein nog een keer tegen. “Wacht even”, zegt hij. Even later komt hij terug met twee boeken over het kasteel en de persoon die het kasteel liet bouwen. “Voor mijn blog”, zei hij. 

In het voorjaar van 2020, ten tijde van de lockdown, en de musea dicht waren, bezocht ik Sypesteyn nog een keer. Ik mocht van Rein in de tuin fotograferen. zonder dat er andere mensen waren. Een bijzondere ochtend, waarbij Rein mij zoveel vertelde over wat hij dagelijks meemaakte. Een man als Rein is er eentje uit duizenden. 

4| De boswachters van de Veluwezoom

Het is heel vroeg in de ochtend, wanneer ik NP Veluwezoom inloop. Vanaf de parkeerplaats bij het bezoekerscentrum ga ik richting de schaapskooi, waar ik al vrij snel tegen een groep wilde pony’s aanloop. Ze staan rustig te grazen… midden op het wandelpad. Tja en door een groep pony’s of paarden heen lopen is geen optie, en dus ga ik er omheen. Door de struiken en tussen de bomen door. 

Niet veel verder wordt de stilte doorbroken door een toeterende jeep die aan komt rijden, met daarachter, een dravende pony. Wanneer de jeep door het hek voor mij heen is, stappen er twee boswachters uit. Ze laten de pony het terrein weer in door het voetgangers klaphek. Ik sta op een kleine afstand te kijken en dat is hoe we in gesprek raken. 

De taak van de boswachters

De boswachters vertellen over hoe de pony’s ondertussen gewend zijn om gevoerd te worden door mensen en dus ook te nieuwsgierig worden. Dat sommige pony’s, zoals deze hengst, gaan waar ze denken waar het eten te vinden is. Zelfs als dat betekent dat er een sprong over een hek voor nodig is. In sommige gevallen moet er helaas besloten worden dat een pony herplaatst moet worden, omdat ze te opdringerig worden naar mensen. 

Het is een leuk gesprek. Eentje waarbij ik meer leer over hoe het is om als boswachter zorg te dragen voor de grote grazers. Hoe dat soms betekent dat je een pony terug een gebied in moet lokken, soms moet herplaatsen en soms, wanneer een pony gewond is geraakt, moet laten afschieten.

5| Ans & Yvonne op de Sallandse Heuvelrug

In de nazomer van 2021 wandelde ik de Landgoedroute Sprengenberg op de Sallandse Heuvelrug. Binnen een kwartier na de start wandel ik een bospad op en word ik tegemoet gewandeld door Ans & Yvonne. Dat weet ik op dat moment natuurlijk nog niet, maar lees ik later wanneer ik een email ontvang van de dames. 

Maar terug naar de ontmoeting. Twee fitte dames, gebruind door de zon en in korte broeken komen mij tegemoet wandelen. Twee dames die eruit zien alsof ze vaker wandelen. Het gesprek start zoals zovelen, over het weer. Van het weer komen we op de gezamenlijke liefde voor wandelen. Ans, of Yvonne dat weet ik dus niet, vertelt over hun wandeltochten en ik over mijn blog en hoe ik tot het wandelen gekomen ben.

Dromen najagen

Ik vertel over mijn droom en doel om ooit van mijn blog te kunnen leven. Dat is de start van een aantal minuten over het volgen van je droom. Adviezen van de dames over alles ervoor over hebben om die droom werkelijkheid te laten worden. Mooie woorden over mijn solo-avonturen als vrouw en uiteindelijk een email in de avond. Wanneer ik ooit in de buurt van Eindhoven ben om te wandelen, dan moet ik de dames mailen. Ze willen graag het gesprek voortzetten.  

6| Jip & Lieve op de Ginkelse Heide

Ook dieren zijn vaak een opening voor mooie gesprekken. Op de Ginkelse Heide zat ik rustig in het gras op een heuvel een boterham te eten. Ik genoot van het uitzicht voor mij en vergat het wandelpad achter mij. Tot er naast mij een hond verschijnt. Zo groot als een flatgebouw en met een enorme pruik van haren. Hij snuffelt aan mijn arm, mijn broekspijp, wandelschoen en eindigt bij mijn tas. Daar zitten de overgebleven boterhammen in. Het is Jip.

Jip is een Leonberger. Samen met zijn maatje Lieve wandelde hij over de Ginkelse heide met hun bazinnetje. Jip vindt mijn boterham lekker ruiken en wil graag een hapje denk ik. Nadat hun bazin hem terug heeft gefloten, ontstaat er een leuk gesprek. De eerste vraag die ik stel is “wat is dit voor type hond?”. Ik vind het heel leuk om te leren over de dieren die onderweg tegenkom, wild of huisdier. 

Nog meer dromen

Het gesprek, dat volgt, neemt ons mee vanaf die heuvel naar de parkeerplaats, waar hun auto geparkeerd staat. We praten onderweg over haar verhuizing vanuit Den Haag naar de Veluwe, over een aanvaring van Jip met een wild zwijn, de aanwezige schaapskudde en kuddebeschermingshonden. Een heerlijk gesprek dat je alleen maar kunt hebben met een onbekende tijdens een solowandeling. Een gesprek dat aangeeft dat mijn droom echt uit kan komen, verhuizen vanuit het westen naar de Veluwe. In de toekomst, wanneer het mij gegund is.

7| De Saarloos Wolfshond

Een tijdje geleden las ik het boek In het spoor van de wolf waarin Jan Loos vertelt over het uitsterven van de wolf in Europa en de terugkomst. Hij gaat in op de verschillende roedels in Europa, de eerste wolven in Nederland en België en op de afstammelingen van wolven. De honden waar nog een aantal procent wolf in zit. Eén van die soorten is de Saarloos Wolfshond. 

Op een zaterdagochtend nog niet zo lang geleden liep ik op de Utrechtse Heuvelrug en van achter een stapel boomstammen werd ik aangestaard door een… wolf? Nee, hij zat aan een hondenriem, dus dat kon niet. Maar jeetje mineetje wat een prachtig beest en wat een gelijkenissen. 

Met gespitste oren

Logan, dat is hoe deze Saarloos Wolfshond bleek te heten. In een gesprek van ruim een kwartier hebben zijn eigenaresse en ik staan praten over deze schitterende hondensoort. Ik vond het fantastisch om voor het eerst deze soort tegen te komen en er het één en ander over te leren. En tijdens dat hele gesprek staat Logan met gespitste oren om zich heen te kijken. Hij merkt alles op: de wandelaars in de verte, de vlaamse gaaien in de boom en andere honden die langslopen. Af en toe krijg ik een lik over mijn hand.

8| De IJslandse pony in Amerongen

In de herfst van 2020 wandelde ik een schitterende route van 11 kilometer door de Amerongse bossen. Aan het einde van de 11 kilometer kwam ik uit aan de rand van Amerongen, vlakbij het kasteel. Ik had nog geen zin om naar huis te gaan, dus ik zat nog even op een bankje met mijn gezicht naar de zon.

Naast mij klonk het geklik van paardenhoeven en over het wandelpad kwam een pony aangelopen. Met een snelle en felle loop had ik al snel door dat het geen huis-tuin-en-keuken pony was. Een IJslandse pony, vertelde de dame die op zijn rug zat. Ze was ooit op reis deze ponysoort tegengekomen en verliefd geworden. Ze wilde nooit meer iets anders!

Op een drafje

Ze vertelt over hun vacht, typische snelle stap en hun lieve maar ook felle karakter. Terwijl wij praten krabbel ik de pony over zijn neus en als ik ermee stop, laat hij duidelijk merken, dat ik door moet gaan. Langer dan een minuut of vijf kunnen we niet praten, er zijn controleurs in de buurt en de pony mag eigenlijk niet op het wandelpad. Dus zeggen we een gedag en en gaat ze er op een drafje vandoor.

9| De 72-jarige en de pup

Wanneer ik een route van 6,5 kilometer over Fort de Roovere en de omringende Waterlinie heb gewandeld, plof ik met een heerlijke kop koffie neer op het terras van de Schaft, de horeca op het fort. Aan de tafel naast mij komt een oudere man zitten met een te schattige border collie pup. 

De pup heeft natuurlijk een mega aantrekkingskracht op mij. Ik kan geen puppie negeren. Aangezien de oudere man en ik allebei alleen zitten raken we al snel in gesprek. Hij vertelt dat dit niet zijn eerste border collie is. De kleine meid is nu 17 weken en heeft onlangs nog in een kajak gezeten. Ik verslik mij bijna in mijn koffie. Deze meneer van 72 heeft vorige week dus nog in een kajak gezeten, samen met zijn pup. Wow hoe gaaf om nog zo actief in het leven te staan op die leeftijd. Het gesprek is zo leuk en positief, dat ik uiteindelijk met een glimlach op mijn gezicht naar huis rij.

10| De ontmoeting met mijzelf

Al die ontmoetingen in de afgelopen jaren, met mens en dier, zijn fantastisch. Ik leer, raak geïnspireerd en word enthousiast van al deze gesprekken. Ze zorgen altijd weer voor nieuwe ideeën voor een blog of energie om te schrijven. Maar hoe mooi deze ontmoetingen allemaal zijn, mijn mooiste ontmoeting tijdens het wandelen de afgelopen jaren, was met mijzelf. 

Het klinkt cliché misschien, maar ik leer mezelf beetje bij beetje meer kennen tijdens de avonturen. Ik daag mezelf uit en rem mijzelf soms af. Ik zet al mijn zintuigen open. Voer af en toe mooie gesprekken met mezelf over wat ik zie, hoor en ervaar om mij heen. Ik kom erachter wat ik wel en niet leuk vindt tijdens het wandelen. En vindt mijn rust en geluk in de buitenlucht. 

Solowandelen nooit echt alleen

Dus ja ik wandel het liefste alleen, maar ben nooit alleen. Ik kom tijdens elke wandeling leuke mensen tegen. Door gedag te zeggen wanneer ik mensen passeer ontstaat er regelmatig een leuk, bijzonder of gezellig gesprek. Op die manier heb ik al nieuwe vrienden gemaakt, volgers voor mijn blog gevonden en heel veel geleerd. 

Dus ga je alleen wandelen? Sta dan eens open voor andere mensen op het wandelpad. Voor je het weet heb je namelijk het leukste gesprek van die dag met een wildvreemde. 

Meer dagboekverhalen

Over mij

Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.