Woon je in het Westen van het land en houd je van wandelen, dan kom je regelmatig in de duinen. En dan ken je de Amsterdamse Waterleidingduinen. In de Waterleidingduinen is het geen dag hetzelfde. Er lopen verschillende korte en lange gemarkeerde wandelroutes, maar je mag ook gewoon struinen. Letterlijk van het pad af en over duintoppen op zoek naar de mooiste plekjes. En dat is wat ik vanavond ga doen met Angela, een vriendin. 

Een avondje in de Waterleidingduinen wandelen

Voor de verandering heb ik voor dit avontuur mijn wekker niet hoeven zetten. Ik kijk een keer naar een zonsondergang en niet naar een zonsopkomst. Ik heb met Angela afgesproken op één van de parkeerplaatsen van de waterleidingduinen, bij ingang Panneland, om 18.00 uur. In mijn tas heb ik, naast een fles water, dan ook een boterham met pindakaas als avondeten. 

Wanneer we elkaar treffen, blijkt Angela nog niet eerder in de waterleidingduinen te zijn geweest. Per direct wordt mijn avond nog beter, want ik vind het zo leuk om mensen mee op stap te nemen door dit schitterende gebied. Getuige zijn van hoe men voor het eerst de mooie dingen van dit gebied ziet, de herten, is alsof ik het zelf allemaal weer voor het eerst zie. In de Amsterdamse Waterleidingduinen wandelen staat namelijk (bijna) garant aan het spotten van damherten.

Historie van de Waterleidingduinen

Het zou op een warme zomerdag ergens in 1845 zijn begonnen, toen mr. Jacob van Lennep en zijn vrouw Henriëtta Roël in de tuin van het landgoed Huis te Manpad tussen Heemstede en Vogelenzang zaten. Van dat warme weer krijg je dorst en daarom haalde Henriëtta een karaf koel helder duinwater uit de pomp en schonk twee glazen in.

Het smaakte heerlijk, veel lekkerder dan het water uit de Vecht dat met schuiten naar Amsterdam werd vervoerd. Omdat het zo ontzettend lekker smaakte wilden ze graag dat meer mensen dit zouden kunnen drinken. En zo kwamen ze op het idee om water uit de duinen via buizen naar Amsterdam te vervoeren. Wat zouden ze de Amsterdammers daarmee een plezier doen!

Uiteindelijk lukt het Van Lennep met Engelse geldschieters in 1851 de Amsterdamse Duinwater Maatschappij op te richten. Op 11 november steekt de jeugdige kroonprins Willem bij de Oranjekom plechtig de eerste spade in de grond. Op 12 december 1853 wordt bij de Haarlemmerpoort het eerste duinwater verkocht voor 1 cent per emmer.

Tegenwoordig zuivert Waternet hier jaarlijks maar liefst 70 miljoen m3 water

Door de Waterleidingduinen wandelen

De Waterleidingduinen kennen vier ingangen en vanaf elke ingang lopen twee wandelingen met paaltjes. Altijd eentje van rond de 4 á 5 kilometer en eentje van 8 á 9 kilometer. En al zijn het fantastische wandelingen, is het ook zo onwijs fijn dat we in dit gebied gewoon van de paden af mogen. We mogen hier struinen! Over de duintoppen, door het mulle zand, langs de waterpartijen en dwars door het struikgewas. Alles is hier mogelijk.

Voor deze wandeling heb ik een beetje een route in mijn hoofd. We volgen eerst een tijdje het brede wandelpad. Het is breed genoeg om naast elkaar te lopen. We wijzen elkaar op mooie dingen die we zien. Al na een paar honderd meter, nadat we binnen zijn gekomen, hebben we een eerste kans voor een mooie foto. Rechts naast het pad op een duintop ligt een damhert. Terwijl we de tijd nemen om foto’s te maken, lijkt het hert zich niet aan ons te storen. 

Aan het einde van het pad volgt een T-splitsing. We slaan linksaf om gelijk daarna rechts het zandpad op te gaan. Tussen de twee kanalen door en houden links aan bij het derde kanaal. Oh met de zon die schijnt en de schittering op het water voelt het als zomer. Er waait een lekker briesje en het ruikt naar zee hier. We volgen het kanaal heel even. In de waterleidingduinen wandelen houdt in, continu om je heen kijken. Voor je het weet schiet er iets moois voor je lens. Dit keer ben ik het echter niet die het moois opvalt. Ik hoor ineens Angela naast mij zeggen ‘vos!’.

De achtervolging

Links naast het pad, op ongeveer dertig meter voor ons, loopt inderdaad een vos. Voor een seconde denk ik even aan mijn vader. Vossen hebben iets bijzonders voor ons. Maar al snel ben ik terug in het hier en nu. Een vos betekent foto’s! Mijn camera schiet omhoog voor mijn gezicht en ik begin foto’s te maken. Door mijn lens kan ik haar nog beter zien. Ze is net terug van jagen. Er bungelt een kleine meerkoet in haar bek. 

Ze komt het pad op en loopt voor ons uit, in snelle draf. Langs het kanaal, tussen de struiken door, over het pad… Al die tijd volgen we haar op afstand. De afstand wordt steeds groter. Tegen de tijd dat wij bij het pad aankomen zijn we haar kwijt. Ze is verdwenen tussen het struikgewas en over de volgende duintop. 

Herten in het water

Na een tijdje geven we de zoektocht naar de vos op en vervolgen de weg. We zijn afgedwaald van de route, die ik voor ogen had en lopen over een betegeld breed pad. Niet zo avontuurlijk en al snel wandelen we rechts van het pad af, tussen de struiken door. We stuiten op een aantal herten langs het kanaal voor ons. We benaderen hen langzaam en tot een bepaalde afstand vinden ze dat ok. 

Ze staan met hun voeten in het water en snoepen van het hoge gras. Maar als we dan net dat ene stapje te dichtbij zetten, schieten ze alle kanten op. Dit is waarom ik altijd zo geniet van door de Waterleidingduinen wandelen. Je staat regelmatig oog-in-oog met een damhert of een ree, maar geen ontmoeting is hetzelfde. Voor het eerst zie ik ze in het water staan. 

Wat een rust

De avond neemt ons gedurende 2,5 uur mee langs de kanalen waar heel veel herten te zien zijn vanavond. Ze zoeken eten op de oever of staan soms wel tot hun knieën in het water te knabbelen aan de groene stengels, die uit het water omhoog schieten. Het klotsende geluid van hun voetstappen door het water, de vogels op de achtergrond en onze gesprekken. Het werkt voor mij heerlijk rustgevend na een drukke dag ‘op het thuiskantoor’. Ik neem mij dan ook voor om vaker een avondwandeling te maken. 

De avondrust in de waterleidingduinen heeft iets bijzonders.Het voelt alsof de tijd langzamer gaat. We worden niet links en rechts ingehaald door hardlopers en de mensen, die we zien, praten zacht. De herten zijn minder opgejaagd en vinden het prima dat wij in de buurt komen. Het voelt zo ontspannen om hier te zijn vanavond. Maar we moeten toch echt zo zoetjes aan terug naar de auto’s. We kunnen hier niet eeuwig blijven al zou ik het liefste mijn tentje opzetten op één van de duintoppen en hier blijven slapen.

Met ondergaande zon door de Waterleidingduinen wandelen

Maar als het dan toch echt tijd is om naar huis te gaan, breekt de zon toch nog door. Wanneer we op weg gaan naar huis, met de zon in onze rug, worden we gezelschap gehouden door onze lange schaduwen voor ons op het pad. De zon is nog steeds lekker warm en we genieten. Af en toe draaien we ons om met ons gezicht naar de zon, bewonderen we hoe de zon door de takken van een boom piept en hoe de herten rustig grazen alsof zo’n zonsondergang de gewoonste zaak van de wereld is.

Terwijl de zonsondergang haar best doen rijd ik terug naar huis. Wat is dit een cadeautje om naar huis te rijden met mijn zonnebril op mijn neus, muziekje aan en het raampje open. Heerlijk! Ik krijg zelfs nog een bonus van Moeder Natuur in de vorm van een ree langs de N206, die mij verbaasd aankijkt en maar liefst twee reeën op Landgoed de Horsten, die ik zie vanaf de N44. Met een glimlach op mijn gezicht en een blij gevoel rij ik de laatste minuten naar huis.

Meer duinwandelingen

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.