Plankenpad route: een Dwingelderveld wandelroute

Ik wil wandelen in NP Dwingelderveld en via een zoektochtje op Google voor een leuke route kom ik uit bij het plankenpad. Een wandelroute van 5,5 kilometer door het Nationaal Park van Staatsbosbeheer. Ik zoek wat verder op dat plankenpad en kom erachter dat de officiële naam van de route Wandelroute boswandeling Spier is en dat het een super leuke route moet zijn. En niets is minder waar.

Ik heb zoveel gelezen over dit plankenpad dat ik er heel erg benieuwd naar ben. Het schijnt iets heel leuks te zijn. En dus ga ik op een grijze zondagochtend op weg naar Drenthe. De zon komt vandaag waarschijnlijk niet door, maar de temperatuur is heerlijk. Met broodjes en een fles water in mijn rugzak, start ik rond 8 uur in de ochtend vanaf de parkeerplaats aan de plankenpad route door het Dwingelderveld.

Het Dwingelderveld

Het gebied dat nu de naam Dwingelderveld draagt, is zeer lang geleden gevormd. Onder invloed van wisselende klimatologische omstandigheden, zoals onder meer de voorlaatste IJstijd, ontstond een bodem met veel stenen, rotsblokken, grint en zand.

Het Scandinavische ijs dat Nederland voor een deel bedekte, maalde dat bodemmateriaal ‘fijn’  tot een vrij compacte massa. Dit zogenoemde ‘keileem’  is in grote delen van het Dwingelderveld terug te vinden, variërend van vlak aan de oppervlakte tot enkele meters daaronder. Veel van het keileem dat toen – ongeveer 150.000 jaar geleden – werd afgezet, is ‘verdwenen’, vooral door de uitschurende werking van smeltwaterbeekjes en -riviertjes.

Boven de keileemlaag ligt een pakket dek- en stuifzanden, ontstaan door de wind die ongeveer 20.000 jaar geleden veel zand van andere streken aanvoerde, en door zand dat door smeltwater werd meegenomen.

Deel één gaat door het bos

Het eerste stuk van de route wandel ik door het bos. Over een breed en vooral erg modderig pad, kom ik steeds dieper in het bos. Dit is het deel waar de oorspronkelijke naam van de wandelroute naam verwijst: boswandeling. Het is een bos waar loofbomen en naaldbomen elkaar afwisselen. Regelmatig loop ik tussen hele hoge exemplaren door.

Zoals gezegd is het pad momenteel erg modderig. Door het noodweer van een paar dagen geleden is dat ook niet zo gek. Het zorgt er alleen wel voor dat ik af en toe even goed moet kijken en vooral nadenken over waar ik mijn voeten zet. Af en toe kruip ik tussen de bomen door, wanneer de modder te erg is en ik er niet doorheen kan.

Ik kom aan op een  kruising. Vier brede zandpaden komen hier samen. Het pad achter mij, waar ik dus vanaf kom, komt vanuit het bos. Het pad voor mij loopt tussen twee open velden door. Ik sla volgens de route rechtsaf. Rechts van mij is dus het bos en links een open veld. Nou ja open, het is een beetje braakliggend. Je kent ze wel van die velden waar ooit bomen stonden en nu niet meer dan stompjes. Overal ligt dood hout en het gras groeit hoog om de boomstronken heen. Een rommelig zooitje dus 😉

Over de brede zandweg wandel ik door tot ik het bos rechts van mij achter mij laat en voor mij een mooi groot heideveld zie. Er staat een hek omheen en ik kan door een klaphek het gebied betreden, maar dat doe ik lekker niet. Het routepaaltje geeft aan dat de plankenpad route op het brede zandpad blijft. Naast het routepaaltje staat een bankje, die is van mij. Even een slok water, want ondanks dat de zon vandaag niet schijnt, is het nog steeds 20 graden. En dus moet ik goed drinken.

Kwakende kikkers 

Zittend op het bankje, dringt het geluid van kikkers zich haast aan mij op. Zo hard en overweldigend kwaken ze. Ik ga op onderzoek uit rond het bankje. Er blijkt achter mij een ven te liggen. Ik zie het nog net tussen de bomen door. En op het grote veld, die met dat klaphekje, ligt er nog eentje. Het lijkt wel alsof de kikkers tegen elkaar opbieden wie het hardste geluid kunnen maken. De inwoners van het ene ven tegen de inwoners van het andere ven.

Wanneer ik mijn Dwingelderveld wandelroute weer oppak is er een kwartier voorbij. Een kwartier van luisteren naar de geluiden van de kikkers haha. Ik sta op, pak mijn rugzak en camera en wandel over het zandpad verder. Links van mij wat bomen en rechts dat uitgestrekte veld. Het geluid van de kikkers verdwijnt langzaam naar de achtergrond.

Ik ben de plankenpad route kwijt

Na een tijdje kom ik weer aan bij een kruising. Er staat een paaltje met een gele route… maar geen witte. Hmm en nu. Ik loop 5 meter terug om te kijken of ik iets gemist heb. Nope! Nou ja, dan doe ik wat ik vroeger altijd al deed bij mijn rijlessen: “bij geen gehoor, rechtdoor”. Dat is wat mijn instructrice altijd zei en dus doe ik dat nu ook. Ik stap dus vol goede moed de kruising over en ga rechtdoor. 

Voor mij doemen aan het einde van het pad hoge naaldbomen op. Met onderaan de voet van de bomen een bankje. Wat lijkt dat bankje klein in vergelijking met die bomen!! Een mini-bankje haha. Natuurlijk is er niets minder waar. Wanneer ik het pad uitgewandeld ben en bij het bankje aankom is het bankje een normaal formaat en lijken de bomen nog groter dan dat ze net al waren. 

En dan begint de echte plankenpad route

Het pad buigt met een bocht naar links voor het bankje langs en voor mij zie ik een dubbel klaphek. Ondertussen zie ik ook weer een wit routepaaltje en dus weet ik dat mijn gok ‘bij geen gehoor, rechtdoor’ een goede gok is geweest. Ook hier moet ik rechtdoor, dus door de twee klaphekjes heen. In dit gebied kunnen grote grazers lopen geeft het informatiebord naast het eerste klaphekje aan. Nou we zullen eens kijken of we ze tegen komen.

Niet lang na die klaphekjes zie ik het eerste plankenpad opdoemen. Met een grote glimlach op mijn gezicht loop ik dichterbij en maak ik allerlei foto’s. Wat is dit leuk! Zonder ook nog maar één stap te hebben gezet op dit wandelpad, voelt het al leuk…

Nou daar ga ik… het eerste plankenpad op. Het pad loopt zigzaggend door een nat en drassig gebied. Het fijne aan het plankenpad is dat je geen natte voeten krijgt, want het pad staat op palen, een stukje boven de grond. Terwijl er links en rechts van mij kleine moerasjes zijn ontstaan, wandel ik vrolijk verder. Het plankenpad is een stevig pad en ik heb dan ook geen seconde het gevoel dat ik zou kunnen vallen of mijn evenwicht kan verliezen. 

Plankenpad route deel 2 

Na het plankenpad, dat ik schat een meter of 200 lang is, gaat de plankenpad route weer door twee klaphekjes. En tot mijn blijdschap volgt een tweede plankenpad. Dit keer staan er links en rechts van het pad hoge naaldbomen en hangt er een donkere sfeer. Weer heel anders lopen dan net eigenlijk.

Ik stap lekker voort over de planken. Wanneer ik van het pad afkom, dat ook weer zo’n 200 meter lang is, kom ik uit op een zandpad. De bomen staan dicht op elkaar en er komt niet veel licht op het pad. Ik wandel voort tot ik achter mij iets hoor… Het lijkt alsof er een groot dier aan komt wandelen. Het is een soort dof getok wat ik hoor. Met een kriebel van spanning in mijn buik kijk ik rond. Nee, ik ben net weer door twee klaphekken heen gekomen, dus hier kan ik geen grote grazers tegenkomen. 

En dan spot ik de ‘boosdoener’… Op een boomstronk een meter of vijf bij mij vandaan zit een grote zwarte specht, rustig weg te tikken. In een heel langzaam tempo. Ik probeer een foto te maken, maar de sfeer is te donker en tegen de tijd dat ik mijn instelling heb aangepast is de vogel al lang gevolgen… letterlijk dit keer. Dit is de tweede keer deze week (en in mijn leven) dat ik een zwarte specht zie. De eerste keer was in de tuin van mijn vakantiehuisje. En wat een schitterende, maar ook grote, vogels zijn dat zeg!

Een sfeervol en mysterieus bos

Wanneer ik dit stuk bos verlaat moet ik een klein stukje over het fietspad. Een meter of 25 hooguit, maar het is wel even oppassen geblazen. Het is druk met fietsers (de recreatieve variant en de snelheidsduivels), dus het is oppassen. Na 25 meter schiet de plankenpad route het bos aan de andere kant van het fietspad weer in. En wat voor een bos…

De bodem is bedekt met een dikke laag van fel groen mos. De hoge bomen staan met hun voeten in deze groene laag. Hier en daar staan boomstronken, bijna overgroeid met mos. Het bos wordt doormidden gesneden door een smal kabbelend beekje. Via twee bruggetjes kronkelt de plankenpad route over de beekjes naar de andere kant van het bos. Licht dringt hier bijna niet binnen en er hangt dan ook een mysterieuze sfeer. Je zou zo bosnimfen kunnen tegenkomen tijdens dit deel van de route.

Deel 3 van de plankenpad route

Vanuit het bos kom ik weer in het licht terecht. Een zandpad voert mij naar een volgend klaphekje en deel 3 van het plankenpad. Ook hier staan langs het pad weer verschillende naaldbomen en liggen en flinke plassen water en modder. Het pad staat op hogere palen dan bij deel 1 en 2. Voor een meter of honderd wandel ik over de houten planken, wandel door het laatste klaphekje van deze route en wandel het zandpad uit.

Het zandpad eindigt in een T-splitsing en voor mij ligt een geasfalteerd pad. Het is het rolstoelpad dat mij in een kwartiertje terugbrengt naar de parkeerplaats. Eerst word ik nog bijna omver gefietst door een ‘snelheidsduivel’ die het rolstoelpad aanziet voor een fietspad. Pfff ik heb het al niet zo op dit soort fietsers (ff lekker alles over één kam scheren) maar voor hetzelfde geldt was ik dus iemand in een rolstoel geweest… Ik roep de meneer nog even vriendelijk (ja echt waar) een ‘sorry dat ik in de wegloop’ na en vervolg het rolstoelpad.

Onderweg kom ik een super lekker ruikende struik tegen. Er staan er hier heel veel. De plantenapp die ik altijd gebruik is spoorloos verdwenen van mijn telefoon en ik besluit de kracht van Instagram maar weer in te zetten. In mijn stories plaats ik een foto met de vraag: wat ruikt hier zo lekker? En voordat ik een kwartier later bij de auto ben heb ik het antwoord al binnen… de trosbosbes dus. Met deze heerlijke geur sluit ik de wandeling af om vervolgens terug te rijden naar mijn vakantiehuisje in Overijssel. Een klein uurtje rijden en ik geniet onderweg van de mooie omgeving die Drenthe en Overijssel te bieden hebben. 

Meer routes in Drenthe

Deel deze wandeling op Pinterest

Over mij

Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.