Dagboek van een wandelaar #6: Voor- en nadelen van alleen wandelen

Ik ga bijna elke week alleen wandelen, op avontuur. Een heerlijke manier voor mij om mijn hoofd leeg te maken en mijn zintuigen open te zetten. Dat kan ik alleen maar doen als ik zonder gezelschap ga wandelen. Anders wordt een wandeling al snel een soort van wandelend theekransje. Ik vind het alleen zijn heerlijk, maar het heeft ook zijn nadelen. In deze blog zet ik de, voor mij, voor- en nadelen van solowandelen op een rij.

Voordelen van alleen wandelen

1| Vrijheid van waar en wanneer ik ga wandelen

Wanneer ik geen rekening hoef te houden met iemand anders, is het aan mij waar en wanneer ik ga wandelen. Dit is denk ik wel de belangrijkste van de voordelen van solowandelen voor mij. 

Ik ben een enorm ochtendmens en dus wil ik vaak ‘s morgens heel vroeg al de deur uit. Het is niet voor iedereen weggelegd om nog voor zonsopkomst de auto in te stappen en dus is het heerlijk om mij niet aan te hoeven passen aan iemand anders. Ik kan ook helemaal zelf bepalen waar ik heen ga. Zo kan ik gaan wandelen op plekken, die anderen misschien niet willen ontdekken of die wat verder weg liggen. 

2| Stilte

Wandelen is voor mij geen theekransje en ik loop dus het liefst in stilte. Ik hoor alles wat er om mij heen gebeurt. Elke vogel, elk takje dat breekt en elke windvlaag door de bladeren van de bomen. Ik beleef het alleen wandelen dan ook een stuk intenser, dan wanneer ik met iemand ga wandelen. Ik ben één met wat er om mij heen gebeurt, één met de natuur. Er is geen afleiding van iemand, die naast mij wandelt of een gesprek dat gevoerd wordt. 

Door de stilte van mij als solowandelaar, hoor ik dus beter wat er om mij heen gebeurt. Daarentegen horen de dieren om mij heen mij minder snel aankomen. Ik schrik ze niet af door gesprekken met een medewandelaar. Hierdoor is de kans op een ontmoeting met een wild dier een stuk groter.

Vroeg in de ochtend, ik hoor alleen de vogels zingen. Verder hoor ik helemaal niets. Ik dwaal over de paden van een landgoed, de duinen of de veluwe. Het is ik en de natuur en dan is er dat geluid of gevoel. Er is hier meer dan alleen ik. Speurend tussen de bomen door, spot ik een aantal reeën, rustig zoekend naar eten en ze hebben bijna niet door dat ik er ben. Eentje houdt mij in de gaten, maar omdat ik geen lawaai maak, geen parfum draag en niet snel beweeg ben ik geen bedreiging. De rest eet dan ook rustig door en ik heb de kans om heel veel foto’s te nemen. 

3| Gepieker stopt en creativiteit start

Meestal wanneer ik een een wandeling start, heb ik het eerste half uur nog last van allerlei gedachten, die door mijn hoofd schieten. Al mijn problemen en issues passeren de revue. Ik probeer oplossingen te bedenken voor van alles.

Maar na een half uur stopt de gedachtegang. Het wordt stil in mijn hoofd en er komt ruimte voor creativiteit. Het is ook niet voor niets dat ik altijd een notitieblok en pen bij mij heb of mijn dictafoon app op mijn telefoon. Ik krijg namelijk zo vaak goede ideeën tijdens mijn wandelingen, dat ik het bij moet houden, omdat ik anders het idee alweer kwijt ben tegen de tijd dat ik terug bij de auto ben. Het alleen wandelen is voor mij dus een soort van brainstormsessie.

Eén van de beste ideeën die ik ooit heb opgedaan tijdens mijn wandelavonturen, is het delen van die avonturen met mijn familie, vrienden en collega’s. Ik startte met het delen via notities op facebook. En via mijn online marketing collega, en ondertussen ook vriendin, ontstond het idee voor een blog. Nog steeds komen tijdens mijn wandelingen de beste ideeën voor blogs, instagram content, nieuwsbrief en gratis weggevers. Ik kan dan ook echt niet zonder notitieboekje, want ik onthoud die ideeën nooit allemaal.

→ Wandeltip! 6 tips voor het afspreken met een ‘onbekende’ >>

4| Onafhankelijkheid

‘Vroeger’ zat ik thuis op de bank te wachten tot er iemand belde, die iets wilde doen samen. Ik deed weinig tot niets in mijn eentje en aangezien mijn vrienden en familie ook hun eigen leven hadden (en hebben), vlogen er weekenden voorbij zonder belevenissen. Dit duurde tot het moment dat ik mij realiseerde dat ik van die bank af moest komen, wanneer ik avonturen wilde beleven. En dus ging ik alleen.

Door die eerste stap te nemen, heb ik ervoor gezorgd, dat ik niet meer afhankelijk ben van andere mensen om mijn avonturen te beleven en herinneringen te maken. Ik kan het alleen. Ik rij het hele land door op zoek naar wandelroutes. Ik ga gewoon alleen en geniet ervan!

Sinds ik alleen op avontuur ga, alleen ga wandelen, ben ik meer en meer overtuigd van het feit dat ik heel wat aankan in mijn eentje. Een ontmoeting met een wild dier, een lange autorit maken, door de bossen dwalen en afspreken met ‘vreemde’ mensen. Ik heb, in de afgelopen jaren, de kennis opgedaan om te weten wat ik moet doen in spannende situaties. En zo lang ik die kennis heb, weet ik dat ik alles aankan.

Dat zelfvertrouwen tijdens het alleen wandelen, zorgen ook voor meer zelfvertrouwen buiten het wandelen om. Ik merk dat ik meer en meer vertrouw op mijn eigen kunnen als alleenstaande dame. Ik weet dat ik, wat er ook gebeurt, het aankan. Wat solowandelingen al niet kunnen bereiken.

Wanneer je mijn ebook download, krijg je ook regelmatig gratis tips en inspiratie voor jouw wandelavonturen. Je gegevens zijn veilig bij mij. Voor meer info bekijk de privacyverklaring.

→ Wandeltip! Waar en hoe vind je wandelroutes >>

Nadelen van alleen wandelen

Maar het alleen wandelen is natuurlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Er zijn ook moeilijke, lastige en uitdagende momenten en die moet ik helemaal alleen doorstaan. De, voor mij, belangrijkste nadelen zijn de volgende. 

1| Op jezelf aangewezen

De onafhankelijkheid is fantastisch, maar het heeft een keerzijde. In elke situatie waarin ik terecht kom, ben ik op mijzelf aangewezen. Er zijn spannende momenten en er is niemand die mijn ‘hand vasthoudt’. Elke beslissing die ik neem, moet ik zelf nemen, wanneer ik alleen wandel. 

Bijvoorbeeld wanneer ik de weg kwijt raak, of in noodweer terecht kom. Maar ook wanneer ik ‘s morgens vroeg oog-in-oog sta met bijvoorbeeld een wild zwijn. Soms is dit gewoon lastig om alleen te zijn. 

Dit verhaal heb ik al vaker gedeeld, maar het blijft zo’n moment van super gaaf maar ook zo spannend. En shit ik sta hier in mijn eentje…

Ik wandel ’s morgens vroeg door een nog schemerig deel van het Deelerwoud en ineens is het er… het gevoel dat ik word aangekeken. Ik draai mij om en daar staat ie: een groot zwijn. Op 20 meter van mij vandaan kijkt ie mij aan. Fantastisch, spannend, kickuh, ‘en nu?’… gevoelens en gedachten buiten door en over elkaar.

Ik krijg een gevoel van geen seconde willen missen en eigenlijk weg willen lopen. Ik ben hier helemaal alleen en wat zou er wel niet kunnen gebeuren met dat dier tegenover mij?! Stiekem bekruipt mij een wat angstig gevoel. Ik ben toch echt helemaal alleen. In mijn hoofd doorloop ik snel de stappen van wat ik moet doen wanneer het dier mij toch zou aanvallen. Ok ik weet weer wat te doen. 

Uiteindelijk zijn die stappen natuurlijk helemaal niet nodig want een zwijn valt niet zo snel aan. Zolang ik de afstand houd en hem niet bedreigend benader gaat het goed. Ik geniet dus van het moment en loop na een minuut of drie langzaam verder. ⁠

2| Mooie ervaringen en uitzichten niet delen

Het lastigste voor mij is het niet direct kunnen delen wat je ziet, hoort en ervaart. Als ik dan vroeg in de ochtend op een mooie plek sta, de zon staat goed, of de mist hangt boven het water, dan is er niemand om dat mee te delen. Soms wil je dat mooie of unieke stukje natuur, gewoon met iemand samen beleven. 

Mijn manier om hiermee om te gaan, is door veel foto’s en video’s te maken en soms zelf even te videobellen met mijn familie of één van mijn vrienden. Het is niet hetzelfde, maar zo kan ik toch het één en ander samen meemaken met iemand.

Zoals die ochtend dat ik heel erg vroeg opstond om vanuit mijn Bed & Breakfast op weg te gaan naar Ladybower Reservoir in The Peak District, Engeland. Het was een koude lenteochtend, waarbij de mist boven de velden hing en de zon zich al aankondigde. Ladybower Reservoir is een groot reservoir voor het opslaan van water, gebouwd vanaf 1935. Ladybower is één van drie reservoirs in de omgeving, die allemaal met elkaar in verbinding staan. Ze zijn ontzettend groot en indrukwekkend.

Mijn wandeling was tien kilometer en liep rondom Ladybower reservoir. Ik liep over smalle paadjes en had af en toe een doorkijkje over het reservoir. De grootsheid van het reservoir en het idee dat het 55 meter diep is… brrrr het maakt indruk. En na ongeveer 5 kilometer gebeurde het mij…. De zon schijnt af en toe achter de wolken vandaan en ik wandelde over een heerlijk pad met aan beide zijden bomen. Het was nog steeds behoorlijk stil toen ik een picnictafel passeerde met een fantastisch uitzicht over de zee van water voor mij. Adembenemend! Dat is nou het moment dat ik zou willen delen met iemand. Maar nu maakte ik heel veel foto’s en plaatste ze later, toen ik weer wifi had, op Facebook en stuurde ze naar mijn familie. 

→ Wandeltip! 5 tips voor veilig wandelen als vrouw alleen >>

3| Ongewenste medewandelaars

Eén van de dingen waar vooral vrouwen tijdens wandelingen angstig voor zijn, is het tegenkomen van ongewenste medewandelaars. Daarmee bedoel ik dus de zogeheten ‘enge man achter de boom’.

Die persoon die een gesprek met je start, waar je niet op zit te wachten. Degene die een hele tijd dicht achter je blijft wandelen. Of in het ergste geval die persoon die iets van jou wil, wat jij niet wilt. 

Laat ik gelijk aangegeven dat ik die ‘enge man’ nog niet tegen ben gekomen tijdens mijn wandelingen, maar ik ben wel voorbereid voor als het wel zou gebeuren. Ik weet wat ik moet doen of hoe ik kan reageren.

4| Soms stopt het gepieker niet

Meestal tijdens mijn solowandelen, stopt mijn gedachtengang al snel om plaats te maken voor creativiteit. Heel af en toe stopt het gepieker tijdens mijn wandelingen echter niet. Dan draait mijn hoofd vol gedachten en zorgen overuren en krijg ik het niet gestopt. Alleen zijn is dan een uitdaging, want er is niet iemand bij je, die je kan afleiden van het gepieker. 

Wat ik probeer als mij dit overkomt, is elke keer mijn gepieker te stoppen en mijn gedachten terug te brengen naar mijn omgeving. En dat doe ik elke keer weer wanneer mijn gepieker het overneemt. Maar het belangrijkste dat ik doe, accepteren dat het gepieker er die dag gewoon even bij hoort en proberen te genieten van de omgeving.

Meer dagboekverhalen

Over mij

Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.