Wow… Ik sla de laatste (digitale) bladzijde om van het boek Fulltime Avonturier van Tamar Valkenier. Terwijl ik het boek naast mij op de bank leg en nog een slok van mijn thee drink, laat ik tot mij doordringen wat deze vrouw allemaal heeft gedaan in de afgelopen jaren. Teveel om op te noemen en zo inspirerend.

Ik maak, net als vele andere mensen in Nederland, kennis met Tamar in de uitzending Floortje, terug naar het einde van de wereld. Floortje brengt een tweede bezoek aan Miriam Lancewood in Nieuw Zeeland. Tijdens deze tweede wandeltocht is Miriam op expeditie met Tamar. Wat een heerlijke nuchtere Hollandse meid, denk ik nog.

Dat er meer schuilgaat achter de grote glimlach van Tamar lees ik in haar boek, Fulltime Avonturier. Een boek waarin ze openhartig vertelt over haar jeugd, haar angsten en haar beperkende gedachten. Maar ook een boek waarbij ik elke bladzijde wel een keer tegen mijzelf zei “Nee joh dat heeft ze niet gedaan!” of “OMG dat ze dat durft!”.

De afgelopen jaren heb ik heel wat angsten voor mijzelf overwonnen. Het alleen op wandelavontuur gaan in Nederland was een behoorlijke stap, maar aan veel dingen merk ik dat het tijd wordt voor nieuwe stappen en avonturen. En Tamar inspireert. Haar verhalen over op de fiets stappen in Haarlem en gedurende twee jaar door Europa fietsen. Of de avonturen met haar dieren in Mongolië en Jordanië. En de expeditie met Miriam niet te vergeten.

Tamar omschrijft heel mooi de transitie die zij heeft doorgemaakt in haar leven. Van het echte Haarlemse stadsmeisje met een fantastische baan bij de politie naar dat buitenmeisje dat happy is in de natuur en het liefste in haar tent slaapt. Ik kan mijzelf er wel iets bij voorstellen. Ik begin zelf steeds meer ‘last’ te krijgen van de drukte en gehaastheid van het Haagse waar ik woon. Mijn droom is dan ook om meer in het Oosten van het land te wonen. Rustiger, meer ruimte. En dromen zijn er om na te jagen en uit te laten komen 😉

“Ik ben gelukkig tussen de bomen, in de wind, met de nieuwsgierige roodborstjes die telkens even komen kijken. Ik voel mij er vrij. (…) In de stad voel ik me vaak verdwaald, maar door de bomen kan ik het bos weer zien. En ook de zon, de maan, de sterren.”

Openhartige avonturier

Wat ik zo enorm tof vind aan dit boek zijn natuurlijk de avonturen, maar ook de openhartigheid van Tamar. Het is niet altijd makkelijk en er zijn angsten en verdriet. Maar hoe je daar mee omgaat bepaalt of je van een reis een avontuur maakt. Het is een avontuur wanneer je denkt dat er buiten de tent iemand aan het schieten is, maar het je slaapmat blijkt te zien die compartiment voor compartiment lek schiet. 

Het avontuur is overigens niet alleen datgene wat je meemaakt, maar ook datgene en diegene die je achterlaat. Het op pad durven gaan, wetende dat je de mensen die je lief hebt thuis moet achterlaten is een grote stap. Tamar laat elk avontuur haar vader, tweelingbroer en vrienden achter in Nederland. En na elk avontuur laat ze weer nieuwe vrienden achter in de landen die ze verlaat, zoals haar vrienden en dieren in Mongolië, Miriam in Nieuw Zeeland en haar vriend Dave in Australië. Wat dit boek mij geleerd heeft is dat je alleen avonturen kunt beleven, als je bereid bent echt voor jezelf te kiezen. Een les die voor mij precies op het juiste moment kwam…

“Door niet te durven maar toch te doen. Door telkens weer die eerste stap te zetten, heb ik ontdekt dat er maar één ding telt: en dat is de liefde. Liefde en de vrijheid om die na te streven.”

Maar toch ook

Toch is er ook een klein beetje dat knagende gevoel. Echt ik vind het een tof boek hoor en raad het echt aan iedereen aan om te lezen. Er is alleen wel een minpuntje vind ik. Ik besloot dit boek te gaan lezen na het doorlezen van de achterzijde van het boek. En die maakt het hele avontuur wel een beetje mooier dan dat het is. En natuurlijk dat hoort erbij, dat is marketing (ik doe daar in loondienst ook iets mee), maar toch voel ik mij een beetje teleurgesteld wanneer het boek uit is. 

Zo ging ik er vanuit dat Tamar vier maanden door Mongolië reisde met haar dieren, maar ze blijk grotendeels gezelschap te hebben gehad van een Amerikaanse. En datzelfde geldt eigenlijk voor Jordanië. Dat maakt het avontuur niet groter of kleiner, maar wel anders. Daarnaast gaat het boek lang in op de fietstocht door Europa, maar vind ik het jammer dat Tamar niet verteld over haar avonturen in Australië bijvoorbeeld. Het boek had wat mij betreft nog wel een hoofdstuk of wat langer gemogen 😉

Meer boekreviews

Over mij

Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>

Wandelroutes en toegankelijkheid van gebieden verandert nog wel eens. Wandeldingen.nl is niet verantwoordelijk voor eventuele wijzigingen in het veld. Check voor je op pad gaat altijd de website van de (natuur)beheerder.
Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.