Als kind namen mijn ouders mij een aantal jaren op rij mee op avontuur: wil spotten op de Veluwe. Soms wandelden we met zonsopkomst met een verrekijker in de handen. Andere keren boekten mijn ouders een excursie met een boswachter tijdens de bronsttijd. Ik kan me de zenuwen en spanning nog levendig herinneren. Toen ik pas geleden een oproep van het Geldersch Landschap zag voor een excursie tijdens de hertenbronst, kocht ik direct een kaartje. Ik wilde dat gevoel van toen nog eens meemaken.
Op excursie met de boswachter
Een boswachter had vroeger voor mij een bijzondere gave. Die mensen konden namelijk wilde dieren oproepen. Ik was ervan overtuigd dat als ik met een boswachter op pad ging, de wilde dieren gegarandeerd zouden komen. Natuurlijk is dat totale onzin. Dieren zijn niet te bestellen. En toch is er hoop om iets te gaan zien.
De excursie stond gepland aan het begin van de herfst, in het magische seizoen waarin de edelherten hun bronsttijd beleven. Het verzamelpunt was de parkeerplaats van De Dellen, een gebied beheerd door het Geldersch Landschap & Kasteelen op de Noord Veluwe. Een boswachter nam mij (en nog een aantal mensen) vanaf de parkeerplaats mee naar een wildobservatiehut in de hoop edelherten te zien.
Een stockfoto, aangezien we geen foto’s mochten maken tijdens de excursie
Stilte in de observatiehut
Na een introductie en belangrijke instructies over stil zijn, vertrokken we op weg naar de hut. Op de heenweg was het nog licht. We konden zien waar we onze voeten neerzetten. Dat zou op de terugweg wel even anders zijn. Vanaf de rand van het rustgebied moesten we heel stil zijn. Zorgen dat er geen takjes zouden knakken onder onze voeten en rustig lopen.
De observatiehut lag in het rustgebied. Vanaf het moment dat de boswachter de deur opende, moesten we doorlopen naar het einde en gelijk gaan zitten. Het liefst wilde ik gelijk door de spleten gluren, want vanuit mijn ooghoek zag ik al een roedel herten op het veld staan.
Wild spotten met de boswachter
Een imposante geweidrager, het mannetje, en twaalf hindes en kalfjes. Vlak nadat wij in de hut gingen zitten, waren de dieren even onrustig. De dieren voelden dat er iets veranderd was, maar al snel keerde de rust terug. De kalfjes speelden in de modder en huppelden vrolijk over het veld. Heel even werd die rust verstoord toen een spitser, een jong mannetje, zich liet zien. Hij wilde aandacht van de hindes, maar dat was niet wat de geweidrager wilde. Er ontstond een kort gevecht tussen de twee mannetjes, het raken van geweien op geweien en de spitser ging ervandoor.
Drie kwartier lang mochten we genieten van de herten, maar uiteindelijk vertrokken ze van het veld. Het mannetje liet nog twee keer zijn imposante geburl horen voordat ze uit het zicht verdwenen in het bos.
Een stockfoto, aangezien we geen foto’s mochten maken tijdens de excursie
Een indrukwekkende terugtocht
Het was een fantastische ervaring in de hut, maar de avond was nog niet ten einde. Na het schouwspel op het veld was het voor ons tijd om de observatiehut te verlaten. Het was inmiddels donker geworden en in stilte moesten we de weg terug vinden over een smal pad. In totale stilte, totdat er plotseling gekraak van takken klinkt. Iemand, of beter gezegd, iets, bewoog tussen de bomen en struiken. Het geluid van een indrukwekkend geburl vulde de lucht. Het was een geweidrager, en hoewel hij geschrokken was van onze aanwezigheid, liet hij zich luid en duidelijk horen. Hij rende om ons heen en viel struiken aan met zijn gewei. Het was een fantastische ervaring. Met kloppend hart en compleet onder de indruk bereiken we de grens van het rustgebied. We horen het hert nog één laatste keer burlen en dan is het tijd voor het laatste stuk door het bos. Hier mogen we in ieder geval wel weer praten.
Hoe zit het met jouw avonturen?
Deze bronstexcursie met het Geldersch Landschap & Kasteelen was een fantastische avond. Een mini-avontuur. Ik probeer zo veel mogelijk avonturen te beleven in mijn leven. Die avonturen kunnen in kleine dingen zitten, zoals een zonsopkomst op een zandvlakte op de Veluwe, een excursie met de boswachter, kajakken in de Biesbosch, alleen wandelen in onbekende gebieden. Hoe zit het met jouw avonturen? Wanneer was jouw laatste avontuur?
Meer dagboekverhalen
Dagboek van een wandelaar #6: Voor- en nadelen van alleen wandelen
Ik ga bijna elke week alleen wandelen, op avontuur. Een heerlijke manier voor mij om mijn hoofd leeg te maken en mijn zintuigen open te zetten. Dat kan ik alleen maar doen als ik zonder gezelschap ga wandelen. Anders wordt een wandeling al snel een soort van wandelend...
Dagboek van een wandelaar #5: Nieuwe wandelschoenen op maat
Onlangs schreef ik al over mijn wandelblessure: overbelaste achillespezen. Vooral mijn linkerbeen is getroffen. Ik heb last van stramme en pijnlijke hielen, het ene moment meer dan het andere, en niet elke schoen zit lekker tegen die hiel aan. Ik neem jou mee in mijn...
Dagboek van een wandelaar #4: Het leed dat wandelblessure heet
Het begon allemaal eind 2020. Datgene dat nu mijn ‘wandelblessure’ genoemd mag worden. Ik heb namelijk overbelaste achillespezen. Hoe het is ontstaan? Ja dat is een goede vraag. Hoe ik er vanaf kom? Dat is een nog betere vraag... Eind 2020 maakte ik vaker en langere...
Over mij
Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>
Wandelroutes en toegankelijkheid van gebieden verandert nog wel eens. Wandeldingen.nl is niet verantwoordelijk voor eventuele wijzigingen in het veld. Check voor je op pad gaat altijd de website van de (natuur)beheerder voor toegankelijkheid (met hond) en eventuele routewijzigingen.
Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.
