Ja alleen zijn, dat roept vaak vragen op. Het alleen wandelen en alleen op vakantie gaan, dat snapt niet iedereen aan mij. Het is net als Jolanda omschrijft in Niet de race Maar de reis: rond alleen zijn hangt een soort taboe. Tenminste als je er zelf voor kiest. Dan moet er haast wel iets met je aan de hand zijn. Want wie wil er nu alleen zijn.
“Ik weet ontzettend veel niet. Maar ik weet wel dat je voor de meeste reizen helemaal geen reisverzekering af kunt sluiten. Op reis gaat het niet om zoeken naar garanties maar om het grijpen van kansen. Zo ook de reis van het leven.”
Niet de race maar de reis
Voor mij ligt het boek Niet de race Maar de reis van Jolanda Linschooten. Ze vertelt over haar reis. Trailrunnen van Cornwall Engeland naar puntje van Schotland. 2000 kilometer rennen, vrijheid beleven en haarzelf overwinnen.
Het boek is heerlijk geschreven. Vanaf pagina 1 zit ik er middenin. Herkenning, een vlotte pen en een heerlijk eiland (groot Brittannië) grijpen mij direct en vieren mij mee. Bladzijde na bladzijde. Kilometer na kilometer.
Niet de race maar de reis – Jolanda Linschooten
Van zuid naar noord door Groot-Brittannië. Trailrunnend, meer dan een marathon per dag. Solo, met minimale bagage. Voor Jolanda Linschooten is balans met de natuur en met jezelf de sleutel tot succes bij ultieme prestaties. Elke solo- reis door ruige natuur is immers ook een reis naar binnen. Een universeel en enerverend avontuur over kleine stappen naar een groot doel.
“Grandioze plannen hoeven niet per de logisch te zijn, laat staan meteen in eerste instantie haalbaar.”
Waarom?
Wie bepaalt wat zinvol is? Jolanda omschrijft hoe het haar raakt wanneer mensen (bekend en onbekend) een mening hebben over haar avontuur. Of ze niets beters te doen heeft, is vaak de vraag. Maar is dit niet goed genoeg? Het ontdekken van wie je bent en jezelf uitdagen tot grotere hoogtes? Moeten we dan echt allemaal van 9 tot 5 werken, op zaterdag naar de voetbal en op zondag weet ik veel wat doen? Moeten we allemaal hetzelfde zijn?
Een thema waar ikzelf de laatste tijd mee bezig. Het raakt ook mij wanneer mensen mij in een vorm willen gieten waar ‘de meeste mensen’ inpassen. Wanneer ik niet gezien wordt als ik maar als ‘een van de rest’. Ik snap Jolanda dan ook volkomen.
Het gaat echt om de reis
Loslaten… controle opgeven. Het is iets dat doorlopend in het boek terugkomt. Loslaten van haar verleden, loslaten van haar schema, loslaten van haar eigen verwachtingen. Ze vecht ertegen, verzet zich ertegen. Neemt je als lezer mee in haar gedachtengang. In waar ze bang voor is, waar ze de controle voor nodig heeft. Met het ritmische geluid van haar voetstappen, die als vanzelf gaan want dat rennen zit in haar bloed, krijgen haar gedachten de vrije hand.
Ook de ‘enge man’ komt voor in de avonturen van Jolanda. De eerste die ze tegenkomen is op een strand wanneer ze net een kopje koffie wil gaan zetten. De angst die vrouwen veelal gelijk hebben wanneer een man alleen hen tegemoet komt… een bekend fenomeen ook. Ik ben altijd op mijn houden wanneer ik alleen ben in the middle of nowhere. Maar dat geldt niet alleen voor mij denk ik. Voor veel vrouwen is die ‘enge man’ hun grootste angst.
“Als ik nu een foto van deze plek maak, van dit uitzicht, lijkt het allemaal zo idyllisch. Op zo’n foto zie je de wanhoop niet. Zie je niet hoe diep eenzaamheid naar binnen sluipt. Dit hoort erbij. Het is de overgang van thuis naar hier. Van samen naar alleen.”
Herkenning in Niet de race maar de reis
Veel herkenning in dit boek. Ondanks dat ik absoluut niet aan trailrunnig doe, wordt al moe bij t idee, zit er in de soloavonturen van Jolanda, in haar motivatie om het te doen en ook in de liefde voor de Britse natuur een bron van ‘oh ja’ en ‘echt wel’ momenten voor mij verstopt.
Het vasthouden aan controle, dingen goed willen doen en hoge eisen stellen aan jezelf. Deze hele trip van Jolanda gaat helemaal niet om het halen van haar eindpunt. Het gaat om alles er tussenin. Van de omgeving, tot de overwinningsmomenten en van het verwerken van haar verleden tot het halen van elke bergtop tussen Cornwall en Schotland. Wijze woorden die mij regelmatig raken en doen nadenken over mijn eigen avonturen en gedachten.
En naast dit alles leest Niet de race maar de reis ook nog eens ongelooflijk lekker weg. Ik las het boek dan ook in twee dagen uit en vind het een dikke aanrader!
Meer boekrecensies
Ik ben er even niet – Hape Kerkeling
Nog een boek over de Camino naar Santiago. Maar ja het is dan ook een veel gelopen pelgrimstocht. En het leuke is, ook deze Camino is weer heel anders dan degene die ik eerder al las: SimpelWeg Gelukkig en Op hoge hakken naar Santiago. In Ik ben er even niet maak ik...
Op hoge hakken naar Santiago
Ik geniet van het lezen van boeken over pelgrimstochten. De redenen voor de pelgrims om deze tochten te maken, de zoektocht naar de antwoorden op levensvragen en de wijze lessen die mensen leren, inspireren mij. Zo kwam ik op het lezen van Op hoge hakken naar Santiago...
In het spoor van de wolf – Jan Loos
Sinds de wolf terug is op Nederlandse bodem ben ik geïnteresseerd in het leven van deze dieren. Waar waren ze al die eeuwen en wat bracht hen terug? In het spoor van de wolf is een boek van Jan Loos, wolvenkenner en oprichter van de belgische campagne Welkom Wolf....
Deel deze wandeling op Pinterest
Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.
Over mij
Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>
Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.
