Ja alleen zijn, dat roept vaak vragen op. Het alleen wandelen en alleen op vakantie gaan, dat snapt niet iedereen aan mij. Het is net als Jolanda omschrijft in Niet de race Maar de reis: rond alleen zijn hangt een soort taboe. Tenminste als je er zelf voor kiest. Dan moet er haast wel iets met je aan de hand zijn. Want wie wil er nu alleen zijn.
“Ik weet ontzettend veel niet. Maar ik weet wel dat je voor de meeste reizen helemaal geen reisverzekering af kunt sluiten. Op reis gaat het niet om zoeken naar garanties maar om het grijpen van kansen. Zo ook de reis van het leven.”
Niet de race maar de reis
Voor mij ligt het boek Niet de race Maar de reis van Jolanda Linschooten. Ze vertelt over haar reis. Trailrunnen van Cornwall Engeland naar puntje van Schotland. 2000 kilometer rennen, vrijheid beleven en haarzelf overwinnen.
Het boek is heerlijk geschreven. Vanaf pagina 1 zit ik er middenin. Herkenning, een vlotte pen en een heerlijk eiland (groot Brittannië) grijpen mij direct en vieren mij mee. Bladzijde na bladzijde. Kilometer na kilometer.
Niet de race maar de reis – Jolanda Linschooten
Van zuid naar noord door Groot-Brittannië. Trailrunnend, meer dan een marathon per dag. Solo, met minimale bagage. Voor Jolanda Linschooten is balans met de natuur en met jezelf de sleutel tot succes bij ultieme prestaties. Elke solo- reis door ruige natuur is immers ook een reis naar binnen. Een universeel en enerverend avontuur over kleine stappen naar een groot doel.
“Grandioze plannen hoeven niet per de logisch te zijn, laat staan meteen in eerste instantie haalbaar.”
Waarom?
Wie bepaalt wat zinvol is? Jolanda omschrijft hoe het haar raakt wanneer mensen (bekend en onbekend) een mening hebben over haar avontuur. Of ze niets beters te doen heeft, is vaak de vraag. Maar is dit niet goed genoeg? Het ontdekken van wie je bent en jezelf uitdagen tot grotere hoogtes? Moeten we dan echt allemaal van 9 tot 5 werken, op zaterdag naar de voetbal en op zondag weet ik veel wat doen? Moeten we allemaal hetzelfde zijn?
Een thema waar ikzelf de laatste tijd mee bezig. Het raakt ook mij wanneer mensen mij in een vorm willen gieten waar ‘de meeste mensen’ inpassen. Wanneer ik niet gezien wordt als ik maar als ‘een van de rest’. Ik snap Jolanda dan ook volkomen.
Het gaat echt om de reis
Loslaten… controle opgeven. Het is iets dat doorlopend in het boek terugkomt. Loslaten van haar verleden, loslaten van haar schema, loslaten van haar eigen verwachtingen. Ze vecht ertegen, verzet zich ertegen. Neemt je als lezer mee in haar gedachtengang. In waar ze bang voor is, waar ze de controle voor nodig heeft. Met het ritmische geluid van haar voetstappen, die als vanzelf gaan want dat rennen zit in haar bloed, krijgen haar gedachten de vrije hand.
Ook de ‘enge man’ komt voor in de avonturen van Jolanda. De eerste die ze tegenkomen is op een strand wanneer ze net een kopje koffie wil gaan zetten. De angst die vrouwen veelal gelijk hebben wanneer een man alleen hen tegemoet komt… een bekend fenomeen ook. Ik ben altijd op mijn houden wanneer ik alleen ben in the middle of nowhere. Maar dat geldt niet alleen voor mij denk ik. Voor veel vrouwen is die ‘enge man’ hun grootste angst.
“Als ik nu een foto van deze plek maak, van dit uitzicht, lijkt het allemaal zo idyllisch. Op zo’n foto zie je de wanhoop niet. Zie je niet hoe diep eenzaamheid naar binnen sluipt. Dit hoort erbij. Het is de overgang van thuis naar hier. Van samen naar alleen.”
Herkenning in Niet de race maar de reis
Veel herkenning in dit boek. Ondanks dat ik absoluut niet aan trailrunnig doe, wordt al moe bij t idee, zit er in de soloavonturen van Jolanda, in haar motivatie om het te doen en ook in de liefde voor de Britse natuur een bron van ‘oh ja’ en ‘echt wel’ momenten voor mij verstopt.
Het vasthouden aan controle, dingen goed willen doen en hoge eisen stellen aan jezelf. Deze hele trip van Jolanda gaat helemaal niet om het halen van haar eindpunt. Het gaat om alles er tussenin. Van de omgeving, tot de overwinningsmomenten en van het verwerken van haar verleden tot het halen van elke bergtop tussen Cornwall en Schotland. Wijze woorden die mij regelmatig raken en doen nadenken over mijn eigen avonturen en gedachten.
En naast dit alles leest Niet de race maar de reis ook nog eens ongelooflijk lekker weg. Ik las het boek dan ook in twee dagen uit en vind het een dikke aanrader!
Meer boekrecensies
Boekreview | Gewoonweg Schitterend – Anne-Marie Kruiper
Gewoonweg Schitterend is het tweede boek van Anne-Marie Kruiper. Een vrolijke vrouw uit Schoonhoven, die geniet van lange-afstandswandelingen. Zo wandelde ze al de Franse en Portugese Camino naar Santiago. En nu dus het Pieterpad. De Coronamaatregelen en haar moeder...
Boekreview | Noorderlichtlopers – Tim Voors
In zijn derde boek neemt Tim Voors ons mee naar Zweden. Op nog geen vier uur vliegen vanaf Schiphol begint hij met wandelvriendin Sunny aan de Kungsledentrail, een route van ruim 400 kilometer door Lapland. Sunny kent hij vanuit zijn avontuur in Nieuw-Zeeland....
Boekreview | Ultiem Buitengeluk
Buiten zijn, slapen in het bos, logeren in de natuur. Het zijn dingen waar ik ontzettend van kan genieten. Wanneer er dan ook een boek uitkomt over deze onderwerpen, dan wil ik die lezen. In deze review neem ik je mee naar de wereld van Marleen Brekelmans & Lotte...
Deel deze wandeling op Pinterest
Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.
Over mij
Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>
Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.
