12x Ontmoetingen in het wild

Bijzondere ontmoetingen in het wild. Het is één van de dingen die wandelen voor mij zo leuk maakt. Er gaat geen wandeling voorbij of ik heb niet een mooie ontmoeting meegemaakt waar ik over kan vertellen. Soms met mensen die hun verhalen met mij delen en andere keren met dieren, groot en klein.

Een tijdje geleden zat ik herinneringen door te nemen, welke bijzondere ontmoetingen met wilde dieren en mensen, ik in de afgelopen jaren heb gehad. En terwijl ik de ene herinnering aan mij liet passeren, popte de volgende alweer op. Sommige was ik alweer bijna vergeten, zoals die keer met die 15 stieren in een wei…

Maar nu loop ik op de zaken vooruit. Of op de verhalen, het is maar hoe je het bekijkt. In deze blog neem ik jullie mee in mijn herinneringen aan 12 verschillende ontmoetingen met dieren. Sommige adembenemend en fantastisch, anderen best een beetje spannend. Dus ga lekker zitten en geniet mee!

1| De ontmoeting met dat wilde zwijn

Het was een doordeweekse dag. Ik had vakantie en reed vroeg in de ochtend naar het Deelerwoud op de Veluwe. Na het parkeren van de auto, startte ik mijn wandelroute. Ik zou die dag 9 kilometer lopen door bos en over hei en hoopte echte wel op het spotten van wilde dieren. 

Het was pas 7.10 uur in de ochtend en ik was nog maar net op weg en daar stond hij. Rechts van het wandelpad, een groot zwart mannetjes zwijn. Hij was op zoek naar blauwe bessen en ik naar hem. Op dat moment vonden we allebei wat we zochten, want ondanks dat ik naar hem stond te staren, werd hij helemaal in beslag genomen door de blauwe bessen, in het wild.

Maar al snel kwam dat moment dat hij voelde dat hij werd aangestaard. Of misschien rook hij mij wel gewoon, want ik was muisstil. Hij staarde mij aan en ik hem. Het was een bijzondere ontmoeting. Zoals we elkaar aankeken en elkaars aanwezigheid erkenden. Ik schoot snel een paar foto’s en hij besloot dat de blauwe bessen verderop net zo lekker zouden zijn. Terwijl hij zich omdraaide, besloot ook ik door te lopen, nog helemaal onder de indruk van deze vroege meet & greet.

Wanneer je mijn handout download, krijg je ook regelmatig gratis tips en inspiratie voor jouw wandelavonturen. Je gegevens zijn veilig bij mij. Voor meer info bekijk de privacyverklaring.

2| De edelherten van NP Hoge Veluwe

Eens in de zoveel tijd rij ik voor een bezoekje naar Nationaal Park de Hoge Veluwe. In 2020 had ik een abonnement en reed ik wat vaker die kant op. Zo ook op een avond in juli, samen met mijn moeder. Ik gewapend met mijn camera met telelens en mijn moeder met een verrekijker. Speurend naar wilde dieren.

We zagen die avond vanalles. Zwijnen met jongen, tientallen moeflons en eenzame reeën. We waren helemaal happy. Nadat we een hele avond hadden rondgereden door het park was het tijd om naar huis terug te keren. Ik stuurde de auto terug naar de Ingang Hoenderloo. 

Op weg naar de uitgang kwamen we langs een aantal velden en daar stonden wat mensen te wachten. We besloten nog even te gaan kijken wat er te zien was. Na een kort praatje met de mensen die er stonden, bleken zij elke dag naar het park te komen om wild te spotten. Vanavond stonden ze te wachten langs dit veld voor een bezoek van een groep edelherten. We moesten nog even geduld hebben zei de man.

En dus stonden mijn moeder en ik minutenlang te wachten, turend door de camera en verrekijker, zoekend in de boomrand naar beweging. Tot de heren naast ons zachtjes zeiden ‘daar heb je ze’. En ineens hadden we ze door…

Tussen de bomen verscheen een groep van welgeteld 26 edelherten. Ze stapten parmantig met reusachtige geweien tussen de bomen door naar het open veld. Het was een betoverend gezicht. Het duurde niet lang of ze kwamen het open veld op lopen tot op ongeveer 200 meter van ons af. Zoekend naar voedsel en ondertussen om zich heen kijkend. Wat een bijzondere ontmoeting zo met tientallen mannen bij elkaar. Ik keek sprakeloos toe, verwonderd dat die geweien niet in elkaar verstrikt raken…

Later begreep ik via via dat deze mannetjes herten elke avond naar dit veld komen. Ze worden hier soms gevoed door de boswachters om zo de herten te kunnen tellen. Het Nationaal Park is natuurlijk een afgesloten gebied en teveel dieren is geen optie. Dus de aantallen moeten bijgehouden worden. Maar ondanks dat deze ontmoeting dus niet helemaal ‘spontaan’ was, en de herten in het Nationaal Park niet 100% aanvoelen als wilde dieren, is het toch één van mijn favorieten. Om zo dichtbij in het wild deze majestueuze dieren te kunnen staan… wow.

3| Vechtende damherten

Zoals jullie wellicht weten woon ik in het Westen van Nederland, vlakbij de kust. Als je als wandelaar / fotograaf aan deze kant woont, dan is een bezoek aan de Amsterdamse Waterleidingduinen (AWD) bijna niet te vermijden. Ik kom hier dan ook met enige regelmaat. Helemaal als het de bronstijd is voor de damherten (oktober). 

In de AWD wonen duizenden damherten en een paar honderd reeën. De aantallen zijn in de afgelopen jaren zo hoog opgelopen, met alle gevolgen voor flora en fauna in het gebied, dat er helaas moest worden overgegaan tot het actief afschieten van damherten. Maar ook nu de aantallen langzaam afnemen, heb je nog steeds elke wandeling gegarandeerd een ontmoeting met een damhert in het wild in dit gebied. 

Tijdens de bronstijd zijn veel van de mannen te vinden in een bepaald gedeelten van de duinen en zodra je daar het park binnenkomt, is het al een kakofonie van geluid. Het knorren, zo heet het geluid dat de mannetjes maken, is oorverdovend en echoot door heel het gebied. Af en toe afgewisseld door het geluid van stokken die op elkaar slaan: de geweien die elkaar raken.

In 2020 besluit ik met de bronsttijd weer eens een kijkje te gaan nemen. Ik zorg dat ik er vroeg ben, want het gebied is populair en helemaal deze tijd van het jaar. Ik parkeer de auto en wandel een twintig minuutjes naar het gebied waarvan ik weet dat er veel mannen zitten. De heren verschuilen zich vooral in het rustgebied, dat afgesloten is voor mensen, maar langs de rand van het gebied is er al veel te horen en te zien. 

Terwijl ik de omheining volg, zie ik links van mij de ene uitdagende positie na de andere langskomen. De mannen lopen naast elkaar op om elkaar een milliseconde later in de geweien te vliegen. De twee heren die ik een tijdje blijf volgen komen, in hun geharrewar, steeds dichter bij de omheining. Uiteindelijk besluiten ze op twintig meter voor mij onder de omheining door te komen. Vraag me niet hoe ze dit precies doen met die enorme geweien, want ze zijn zo snel dat je het niet helemaal lekker kunt zien. 

Eenmaal aan mijn zijde van de omheining gaat het uitdagen en vechten gewoon door. Ze lopen weer een tijdje naast elkaar en…BAM… gewei op gewei. Het geluid is zo hard en ik zit op de voorste rij. Ze duwen en trekken, dagen uit en cirkelen om elkaar heen. Ondertussen om het hardst knorrend. Zo indrukwekkend. En daar op mijn eerste rij schiet ik foto na foto. Ik ben onder de indruk van de kracht die er van de heren uitgaat en het geluid dat ze produceren. Na een kwartier is de voorstelling voorbij. De heren gaan allebei hun eigen weg en ik sta op. Om mij heen hebben zich heel wat andere mensen verzameld. Ik heb het niet eens doorgehad. Zo werd ik in beslag genomen door de voorstelling voor mij.

4| Over het hekje en in de wei

De meest bijzondere ontmoeting en denk ook spannendste ontmoeting met dieren had ik in een wei in Zoeterwoude. Ik besloot op een warme zomeravond nog een rondje van 8 kilometer te gaan doen. Het was een route van het wandelnetwerk, waarbij je over erven en door weilanden van boeren loopt. Het zou dus hekje over, slootje over worden deze avond. Ik had er zin in. 

Vol goede moed startte ik rond zes uur vanaf de parkeerplaats bij de La Place in Zoeterwoude. Door het dorp en zo de polder in. Na een kilometer of drie kwam ik uit bij het eerste weiland. 

Volgens de beschrijving moest ik over het hek, door de wei en aan de andere kant weer over het hek. Ik klom dus over het hek. Zag wel dat er verderop een paar koeien stonden, maar koeien zijn niet erg. Die lopen vaak weg. Dus ik door die wei. De eerste 30 meter ging goed, tot de koeien mij in de gaten kregen.

Als één man draaiden de 15 dieren zich om en kwamen, nog net niet glimlachend, mijn kant op gehuppeld. Alsof ik een tennisbal was en zij een stel puppies. Ik zag dus 15x ruim 300 kilo op mij af rennen en schrok me rot. Heel snel dacht ik na. Wat nu?

Ooit had ik in een documentaire gezien dat je bij koeien jezelf groot moet maken en geluid moet maken. Ik zag dat Dr. Pol op de tv ook altijd doen, dus dat is wat ik deed. Ik hief mijn lichaam op, gooiden mijn armen in de lucht en riep heel hard ‘Jaaaaa, jaaaaaa’. Het hielp. De dieren stonden stokstijf stil. Voor 3 seconden. Ik gebruikten die seconden om terug te haasten naar het hek waar ik vandaan kwam. En elke keer als de dieren weer achter mij aankwamen, draaien ik weer op en riep weer heel hard ‘jaaaa, jaaaa’, om vervolgens het hele riedeltje te herhalen. De dieren stonden even stil en ik kon weer een stuk terug rennen. 

Uiteindelijk stond ik hijgend en trillend op mijn benen weer aan de goede kant van het hek. Jeetje wat was er net gebeurd?? Voor ik het doorhad stond de boer naast mij, met een bijna net zo geschrokken gezicht. Duizendmaal excuses, want wat bleek, het waren geen koeien maar jonge stieren die in de wei stonden. En die zijn veel nieuwsgieriger en komen dus op je af. De boer was vergeten een briefje op te hangen aan het hek dat je hier beter de omweg kon volgen ipv door de wei.

Dit was een bijzondere ontmoeting met een wat negatiever effect op mijn gemoedsrust. Na een glas water en even te zijn bijgekomen, besloot ik in eerste instantie de omweg te nemen. Vijf minuten verderop kwam ik langs de ijsboerderij en heb mijzelf getrakteerd. Zittend op een bankje en genietend van mijn ijsje merkte ik dat ik helemaal niet verder wilde lopen. Ik was zo geschrokken dat ik gewoon lekker naar huis wilde. Ik ben dan ook teruggegaan naar de auto en thuis op de bank geploft met een kopje thee.

5| Bijzondere ontmoeting met een net geborene

Deze ontmoeting vond ook weer plaats in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Ik was aan de wandel met een vriendin van mijn moeder. Samen liepen we een route van tien kilometer door de duinen en over de vlakten. De zon scheen en overal om ons heen zagen we damherten en reeën passeren. 

Het was een heerlijke wandeling in de zon. Halverwege liepen we over een uitgestrekt deel met vooral gras en zand en hier en daar een groepje bomen. Rechts van ons liep een groepje damherten (dames) op ongeveer driehonderd meter van ons verwijderd. We bleven staan kijken. De vriendin van mijn moeder was hier nog niet eerder geweest en genoot van elk hert dat voorbij kwam. 

Doordat we zo stil bleven staan en rustig de tijd namen om deze dames te bekijken via telelens en verrekijker, viel het ons op dat er tussen de dames nog een kleine hobbeltje mee liep. Het was een heel klein hertje, net geboren vermoedelijk, met wiebelende benen als Bambi. Strompelend, soms vallend en weer opstaand, liep de kleine mee met de groep dames. 

Met ingehouden adem heb ik staan kijken. Voor het eerst dat ik zo’n kleintje zag. Ja het was ver weg en we stonden niet oog-in-oog, maar dit was zo’n bijzondere ontmoeting. Zo klein en nog zo kwetsbaar, beschermd door zijn moeder en ‘tantes’.

6| Bokkensprongen op Lentevreugd

Ik woon op een kwartier rijden van Lentevreugd. Een heel klein gebied in de duinen. Het thuis was 15 Konikpaarden en ongeveer 40 a 50 Schotse Hooglanders. Je hoeft er niet heen te gaan voor kilometerslange wandelingen, het rondje is nog geen drie kilometer, maar je kunt er wel heel wat leuks zien als je van grote grazers houdt.

Ik kwam er een hele periode tussen 2017 en 2020 heel regelmatig voor wat foto’s. Zo ook in het voorjaar van 2019. Bij de Hooglanders waren er weer kalfjes geboren en ik wilde het graag zien. Aangekomen op het terrein had ik snel door dat de kudde heel verspreid stond. Best spannend, want dan moet je alle struiken en bochten een beetje in de gaten houden. Er kan per slot ineens een dier van achter mij aankomen. 

Maar goed ik ben hier al heel vaak geweest en heb ondertussen door dat afstand houden en jezelf zichtbaar houden belangrijk is. Zolang de dieren zien en horen dat je er bent (en je niet te dichtbij komt natuurlijk) is er niet veel aan de hand. 

Ik zie voor mij een aantal kalfjes lekker spelen. Ze verschillen in leeftijd van elkaar en je merkt dat de peuter, die ik al snel Joep doop, speelser en actiever is dan zijn neefjes en nichtjes. Ik ga op een meter of veertig afstand van de dieren zitten. Midden op het gras en duidelijk zichtbaar voor alles om mij heen. Op deze manier kunnen de dieren mij zien en ik hen ook. Er kan er geen een ineens uit de struiken komen.

Joep kijkt mij op afstand nieuwsgierig aan. Wie is dat mensenjong dat daar zit en wat doet ze? Al snel verliest hij zijn interesse en speelt hij verder. Hij rent om zijn neefjes en nichtjes heen, maakt bokkensprongen en gaat af en toe drinken bij zijn moeder. Hoe langer ik daar in het gras zit, hoe dichterbij Joep durft te komen. Ik zit daar gewoon. 

Na een tijdje besluiten Joep en zijn moeder dat ik ok ben, want moeders graast mijn kant uit en blijft op nog maar 30 meter afstand van mij stilstaan. Ze kijkt me aan en graast vervolgens verder. Geen irritatie bij haar te zien, alleen maar rust. Joep daarentegen is een stuiterbal. Hij rent ondertussen op 20 meter afstand rondjes om mij heen. Door de struiken, langs zijn moeder, tegen zijn neefje aan, om vervolgens dezelfde weg terug te nemen. 

En ik schiet de ene foto na de andere. Met een dikke glimlach op mijn gezicht. Een glimlach omdat ik geniet, maar vooral omdat Joep de clown van Lentevreugd is momenteel. Na drie kwartier ongeveer besluit ik dat het genoeg is. Ik heb behoefte aan een kop koffie thuis, maar vooral is het tijd om Joep en zijn familie met rust te laten. Maar deze vrolijke bijzondere ontmoeting zal ik niet snel vergeten. 

7| De ontmoeting met ransuilen

‘Er zitten ransuilen in een boom op een woonerf’, dat is wat de buurman mij appte in en weekend begin 2021. Leuk, dacht ik nog. Totdat de buurman zijn foto’s doorstuurt. Wat?!? Dat zijn niet twee ransuilen zoals ik had gedacht, maar minimaal acht! Waar zitten die beesten?

In de week erna rij ik naar de plek waarvan de buurman mij de aanwijzingen heeft gegeven. Ik ben nu nog de enige fotograaf, maar al snel volgen er meer. Midden op het woonerf staat een Taxus (boom) en daaronder is het wit van de uilenpoep. Dat moet de plek zijn denk ik. Lopend richting de Taxus tuur ik al omhoog. Al snel vind ik de eerste drie uilen. Eén van de drie is wakker en staart net zo hard naar mij als ik naar hem of haar. Ik schiet behoorlijk wat foto’s.

Wanneer een tweede fotograaf verschijnt raken we aan de praat. Er moeten er veel zitten zegt mevrouw. En dus gaan we tellen. Acht, nee tien, elf, nee twaalf! Twaalf ransuilen in één boom. Hoe bizar is dat?! Later thuis blijkt dat het niet zo bizar is. Ransuilen zoeken elkaar op gedurende deze tijd van het jaar om samen te jagen. 

Voor mij was het toch bijzonder. Uilen zijn zulke mysterieuze dieren. Ik zie ze maar weinig en als je er dan eentje, nee twaalf, spot is het behoorlijk bijzonder. Al is het op een woonerf omringd door nog drie andere fotografen 😉

Wanneer je mijn handout download, krijg je ook regelmatig gratis tips en inspiratie voor jouw wandelavonturen. Je gegevens zijn veilig bij mij. Voor meer info bekijk de privacyverklaring.

8| De torenvalk van Huys te Warmont

Een klein rondje wandelen rondom Huys te Warmont. Dat was mijn plan voor een zaterdagochtend in februari 2018. Huys te Warmont is een klein landgoed in Warmond, Zuid-Holland. Ik ging eigenlijk op weg voor het fotograferen van de eerste lentebloeiers, maar aangekomen bleek al snel dat er niet veel bloeiers waren. 

Maar ik wandelde een heerlijk stuk over het landgoed. In achtjes en lusjes, zodat ik bijna elk wandelpad wel een keer had gezien. Ik begon net aan het laatste stuk terug naar de parkeerplaats toen er en vogel vlak over mijn hoofd vloog en neerstreek in een boom voor mij. 

Verschrikt keek ik op om te kijken wat voor soort vogel het was. Dat het geen roodborstjes was, was mij al duidelijk door de hoeveelheid wind die de vlucht vlak over mijn hoofd maakte. Voor mij in de boom zat een torenvalk. Voor het eerst bekeek ik deze ‘kleine’  roofvogel van zo dichtbij.

De kraaloogjes boorden zich voor korte tijd in die van mij. We keken elkaar recht aan. Toen er een man achter mij verscheen, verwachtte ik dat mijn gevleugelde vriend weg zou vliegen, maar niets was minder waar. Hij bleef zitten, alleen het oogcontact was verbroken. Hij staarde naar een punt aan de horizon.

Maar liefst tien minuten heeft de torenvalk op de tak gezeten, terwijl ik de ene foto na de andere schoot. Toen ik wel genoeg foto’s had, bleef ik staan kijken. Het van zo dichtbij bekijken van een roofvogel levert een bijzondere ontmoeting. Ondanks dat ik honderd keer groter was dan die torenvalk, voelde ik mij klein onder zijn intelligente blik. 

9| Dassen in het wild, Engeland

Engeland, mijn tweede thuis noem ik het wel eens. Ooit ergens in mijn leven ben ik verliefd geraakt op dat land. Het kneuterige, landelijke, het eten en de lieve mensen. Ik kom er graag. het liefste trek ik er elk jaar in mijn eentje op uit voor tien dagen cultuur snuiven. Ik huur dan een auto en verken een nieuw deel van Engeland. 

Tijdens één van mijn trips, in volgens mij 2014, trok ik naar Oxford. Ik had geen huurauto nodig dit keer. Met de trein trok ik, vanaf het vliegveld, naar Oxford om na een paar dagen daar per trein naar een vriendin van mij te gaan. Zij woont in Dilton Marsh, een klein dorp tussen Bath en Salisbury. 

Ik was al vaker bij Ingrid en Darren geweest, toen ze nog in Salisbury en Bath woonde, en keek er naar uit hun nieuwe huis en dorp te bewonderen. Het was een heerlijke tijd waarin ze mij mee namen naar de Westbury white horse, ik op dagtripjes naar Bath ging terwijl zij moesten werken en ik op een avond hun buren ontmoeten, een dassenfamilie in het wild. 

Vlak voordat je het dorp in komt, rij je over een smal pad met bossen en weilanden aan de zijkanten. Daar woonden dassen wist Ingrid mij te vertellen. Op een avond, toen we terugkwamen van een wandeling rond de White horse, parkeerde Ingrid de auto op dat bospad en liet de koplampen aan. Verder waren we muisstil.

Minuten gingen er voorbij, zonder dat we een geluid maakten of iets zagen. Tot ik in mijn ooghoek, langs de weg iets zag bewegen. Als snel kwam het bewegende ding in het licht van de koplampen terecht, het was een das! Vol verwondering aanschouwde ik het dier. Zo gaaf!!

Dit is zo’n dier waarvan ik weet dat ze bestaan, maar ik er nog nooit een had gezien. Nou die avond bleef het er niet bij één. De hele familie kwam even buiten spelen: twee ouders en drie kids. Het was zo gaaf om ze te zien zoeken naar eten en spelen. De dieren hadden geen last van het licht van de auto, maar ja onze accu zou het niet heel lang zo volhouden. 

En dus, toen de dieren een eindje van de auto waren gelopen, startte Ingrid de auto weer en reden we naar huis. Op de bank met een grote mok thee bespraken we deze fantastische ontmoeting. Om deze dieren te mogen ontmoeten, samen met Ingrid en Darren, is voor mij toch wel één van mijn favoriete ontmoetingen.

10| Wilde ponies New Forest

Tijdens een andere vakantie in Engeland, de eerste eigenlijk, bracht ik tijd door in National Park New Forest, aan de zuidkust. Het park is een beetje te vergelijken met de Veluwe. Heidevelden, bossen en grasvelden wisselen elkaar af. Het bijzondere aan het National Park is dat er zich dorpjes bevinden, middenin het park. Te schattige en typisch Engelse dorpjes.

Ik bezocht het National Park tijdens een rondtrip door Zuid Engeland waarbij ik in een maand de counties (graafschappen) Wiltshire, Somerset, Dorset, Hampshire en Greater London bezocht. Het National Park ligt in Hampshire. 

In het National Park wonen honderden wilde ponies. De ponies hebben allemaal een eigenaar, maar leven vrij in het park. Eens per jaar worden ze opgedreven en worden de oude zieke ponies eruit gehaald en de jongere gaan naar de verkoop. Dit om ervoor te zorgen dat er niet teveel ponies komen. 

Nou ik kan je vertellen, New Forest ponies zijn best grote ponies. Als je wel eens in Planken Wambuis bent geweest, dan heb je ze misschien wel gezien, maar holy moly in New Forest lopen er honderden. En niet alleen in de bossen en op de hei. De dorpen die midden in het park liggen hebben geen omheining. Het resultaat is dus dat de ponies ook door de straten wandelen. Een bijzondere gewaarwording, helemaal omdat de ponies voorrang hebben.

Het zijn nieuwsgierige dieren, die je graag gedag komen zeggen. En dat is niet de bedoeling, want ze kunnen nog steeds flink happen met die tanden als ze hun zin niet krijgen. Ik heb gelukkig geen happen meegemaakt, maar wel dat gejengel van achter mij aan blijven lopen alsof ik de enige voedselbron in de wijde omgeving zou zijn.

Tijdens mijn verblijf in het park besloot ik een dag te gaan fietsen. In Burley (één van die fantastische dorpen) huurde ik een fiets en ik trok de bossen in. Ik had een kaart meegekregen, maar toch he… na een uurtje was ik verdwaald. Ik wist dat ik in het park was, maar geen idee waar. En tot overmaat van ‘ramp’ stond ik op een fietspad met links en rechts van mij ponies.En zoals gezegd, die zijn nieuwsgierig. 

Voordat ik het helemaal besefte, kwamen de ponies steeds wat dichterbij. Het was zo spannend! Helemaal toen er van tussen de bomen een spierwitte pony kwam, mij strak aankijkend. Ik weet het, het klinkt als een mysterieus verhaal van elven en boswezens, maar nee de witte pony was geen eenhoorn 😉 

Ze stond daar, hinnikte nog een keer en bleef mij aanstaren. Toen deed ze nog een stap naar voren en nog een en ik wilde dat ze zich zou omdraaien, maar ergens was het zo ongelooflijk mooi dit moment. Toen ze wat mij betreft te dichtbij kwam (op ongeveer 5 meter), hoorde ik mijzelf heel resoluut STOP zeggen. Ze stopte, bleef stilstaan… voor mij het moment om langzaam op mijn fiets te stappen en weg te fietsen. Wat een mooie, magische en bijzondere ontmoeting was dit!

Een stukje verderop kwam ik een echtpaar tegen en vroeg hen de weg. We raakten aan de praat en zij gingen ook terug naar Burley om naar hun auto te gaan. Dus we fietsten samen op. Voor mij was ook dit een fijne ontmoeting, want wellicht had ik anders nog uren door de bossen van het national park gefietst.

11| Bijzondere ontmoeting met de vos

Vossen zijn voor mij bijzondere dieren. Een aantal jaar geleden fotografeerden ik mijn eerste vos. Ze kwam aanlopen en besloot te gaan zitten in het struikgewas langs de kant van de weg. Ik kon heel rustig mijn camera tevoorschijn halen en foto’s maken. Ze keek af en toe strak in de camera en kneep dan haar ogen toe. Het was zo’n mooi moment.

Thuisgekomen waren de foto’s nog mooier dan ik had gehoopt en ik liet ze trots aan mijn vader zien, net als ik een natuurliefhebber. Hij was helemaal weg van één van de foto’s waarbij de vos hem recht aankeek. Die foto werd zijn favoriet. 

Een aantal maanden later overleed mijn vader. Hij was al jaren ziek en zijn overlijden was een verlossing voor hem, maar voor ons een groot gemis natuurlijk. De week die volgde was een achtbaan. Vanalles moest er geregeld worden. Zo ook de rouwkaart. Wat moesten we erop zetten? Mijn vader was geen fan van de standaard afbeeldingen en teksten… het werd een hoofdbreker, tot mijn zwager zei “de vos”. Ja! De vos.

De foto die ik een paar maanden eerder had gemaakt van die mooie vos, werd de afbeelding op de rouwkaart. En zo werd ‘de vos’ een belangrijk dier voor mij. Elke keer als ik nu een wandeling maak en een vos tegenkom, wat in de duinen nog wel eens gebeurt, dan is mijn vader weer heel even bij me. En ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik de vos begroet met ‘hoi pap’. 

12| Eekhoorntjes in de tuin bij Holten

Vrienden van mij hebben een vakantiehuisje in Holten. Een heerlijke plek midden in het bos. Ik ben er heel erg graag en boek dan ook regelmatig een weekend of weekje. Even voor mijn gevoel tijd doorbrengen in het wild van de natuur. Zo was ik er ook een tijdje geleden voor een week. In mijn eentje en wat was dat fijn!

Ik zat te werken aan de keukentafel met een kop koffie naast mij en in de tuin scharrelden wat vogeltjes en eekhoorntjes rond. Ik had wat eekhoorntjes voer gestrooid en er werd druk gegeten. Heerlijk rustgevend en ik werkte dan ook flink door, met af en toe een blik naar de dieren. 

De volgende keer dat ik de tuin in keek, waren de eekhoorntjes weg. Nou ze zouden zo wel terugkomen dacht ik nog. En toen klonk er boven mijn hoofd een geroffel. Er zaten dieren op het dak. Ik stond op om te gaan kijken, maar tegen de tijd dat ik stond (voor het keukenraam) kwam er een eekhoorntje naar beneden via de boomstam van de boom van het keukenraam.

Hij (of zij) hing op de kop en keek mij verbaasd aan en ik hem. Het was zo grappig zoals hij daar ondersteboven hing. We keken elkaar heel kort even aan, want ja eekhoorntjes zijn vluchtig en snel. Hij kroop naar beneden en toen ik mij omdraaide om de tuin in te kijken zat hij daar alweer te smullen van wat nootjes die er nog lagen.

De dagen erna had ik elke dag bezoek in de tuin. De eekhoorntjes kwamen ontbijten en lunchen, spelen en voedsel verstoppen. Met mijn telelens voor het raam heb ik de coolste foto’s van ze kunnen maken. Ze schrokken niet weg van mij en mijn lens. Af en toe keken we elkaar aan om weer door te gaan met ieder ons eigen taak van dat moment: eten en werken. En ik weet nu al, dat wanneer ik nog een keer daar ben, de eekhoorntjes er weer zullen zijn. 

Had jij al eens ontmoetingen in het wild?

Dit waren mijn 12 meest bijzondere ontmoetingen. Sommige klein en andere spannend of groots. Sommige dicht bij huis en anderen ver weg. Maar allemaal hebben ze een herinnering en indruk achter gelaten. Dat heb jij vast ook wel. Misschien niet met dassen in Engeland, maar wel met een roodborstje in de tuin. Sta jij stil bij de ontmoetingen die je hebt in de natuur? Heb jij ook zulke mooie herinneringen? Ik hoor ze graag!