The last Englishman – Keith Foskett

Ik maakte kennis met de boeken van Keith Foskett via Paulien, die ik volg op instagram. Zij verslindt dit soort hiking-boeken en vertelde in een post over deze schrijver. Keith is een Engelsman die in zijn eerste boek schreef over zijn avonturen op de Camino naar Santiago. Dit tweede boek, The Last Englishman,  gaat over zijn belevenissen op de Pacific Crest Trail. 

The last Englishman

Het eerste boek van Keith  Foskett is het boek The journey in between. Ook in The Last Englishman start het avontuur van Keith al tijdens de reis naar Amerika toe. De fysieke maar ook de mentale reis. De beslissing nemen om weer een trail te gaan wandelen voor lange tijd. En wanneer hij dan besluit en alles is geregeld, legt een spuwende vulkaan het vliegverkeer plat. Aangezien hij naar de start van de trail wil, besluit hij rigoreuze maatregelen te nemen om er toch op tijd te komen.

“The most difficult part of my extended adventure is making the choice to attempt in the first place. The second hardest is the waiting. Once you’ve committed to both it becomes surprisingly obvious that commitment should have been made a long time ago. Make the choice and everything falls into place.” 

Intensiteit 

Keith zijn verhaal over zijn tocht over de PCT voelt in t begin minder intens dan zijn wandeltocht over de Camino. Hij gaat minder diep in op mentale en lichamelijke uitdagingen. Hij vertelt vooral over de uitdagingen van het inslaan van eten, het genoeg eten en de trips naar de stad. Het is daarmee geen minder sterk verhaal dan dat over de Camino. Tot er wat verder op de trail uitdagingen ontstaan, die ervoor zorgen dat hij letterlijk The last Englishman op de trail is. De manier waarop Keith vertelt, verandert iets en hij gaat meer in op wat deze uitdagingen psychisch met hem doen.

Beleving van zijn wandeling

“I daydreamed and miles passed without realising. I missed turns in the path and reminded myself to concentrate on directions, to watch for rocks, snakes and obstacles that could cause a twisted ankle. Annoyed to having to scan the ground in front of me, it denied me the chance to admire my surroundings, so I’d pause and gaze about.”

Een herkenbare uitspraak denk ik voor elke wandelaar. De balans tussen het opletten waar je loopt en volgen van de route versus het opgaan in je omgeving en genieten van wat je ziet. Dit is precies de reden dat mijn wandelingen uren kunnen duren, al loop ik maar 10 kilometer. Ik heb wel eens uitgerekend dat mijn gemiddelde tempo rond de 3 kilometer per uur ligt 🤣

Alleen wandelen of toch samen?

Keith probeert in zijn hele hike een verdeling te maken tussen het alleen lopen en de gezelschap zoeken van anderen. Aan het einde van een wandeldag is het gewoon fijn om een gesprekspartner te hebben. Of wanneer hij net even wat harder wil dan dat hij uit zichzelf loopt, dan kies je een wandelpartner met een sneller tempo.

“I liked company but relished the isolation equally.”

Het is heel fijn om mensen om mij heen te hebben. Mooie ervaringen te kunnen delen. Maar het is soms nog wel fijner om alleen met mijzelf te zijn. Intens genieten van alles om mij heen zonder afleiding en de natuur opzuigen. Voor mij moeten die twee in balans zijn en ik ben continu zoekende naar de juiste verdeling.

Het is heel fijn om mensen om mij heen te hebben. Mooie ervaringen te kunnen delen. Maar het is soms nog wel fijner om alleen met mijzelf te zijn. Intens genieten van alles om mij heen zonder afleiding en de natuur opzuigen. Voor mij moeten die twee in balans zijn en ik ben continu zoekende naar de juiste verdeling.

→ Boektip! The journey in between – Keith Foskett >>

Hilarische omschrijvingen

Op de PCT maakt Keith vooral kennis met de uitdagingen van Moeder Natuur. Sneeuw, verzengende hitte, droogte, ijskoud rivierwater… hij moet het allemaal doorstaan en overleven. Op sommige stukken schrijft Keith over zijn ervaringen als in de Disney film Inside Out. In die film gaat t om emoties, die leven in ieder mens en in de film worden weergegeven als personen in een meisje haar hoofd. Dit doet Keith ook. Hij heeft Nancy van de benen, Reginald from Nerve Centre HQ en Angela in de voeten. Samen bewegen ze hem voort en vragen zich soms af wat er in hemelsnaam allemaal aan de hand is. Zoals wanneer Keith oog in oog staat met een ratelslang:

“In the split second it took my eyes to signal my brain, Reginald at Nerve Centre HQ hit panic alert.”

The last Englishman

Het boek is net zo lang als de trail. Soms wat lastig met alle name van andere hikers. Af en toe ben ik even kwijt met wie hij nu loopt of wie hij heeft ‘achtergelaten’. Maar het boek geeft heel mooi weer waar de PCT voor Keith voor staat: grenzen verleggen en overleven. Overleven met de weersomstandigheden die je worden gegeven, omgaan met tegenslagen of veranderingen en ook de vriendschappen onderweg. Een mooi boek dat het leven en vooral de drang naar wandelen goed weergeeft. Het leven zonder verplichtingen anders dan lopen, eten regelen en een slaapplek zoeken. 

“An escape to nature is a perfect time to take one step back and study the situation we have left. We return as enlightened individuals with passionate ideas on how to get better people.”

Meer boekreviews

Deel deze wandeling op Pinterest

Over mij

Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.