Voornes Duin, een prachtig duingebied

De Voornes Duin, een bijzonder duingebied. Ondanks dat het nog in Zuid-Holland ligt, ben ik er nog nooit geweest. Vandaag komt daar verandering in. Het is een zaterdagochtend, 7 uur en het beloofd een mooie dag te worden. Er ligt 12 kilometer op mij te wachten dus ik stap vrolijk de auto in.

Ik rij in 55 minuten via de snelweg naar het Zuid-Hollandse eiland, Voorne-Putten. Ik rij langs de industrie van Pernis en Rotterdam. En terwijl ik rustig wakker word achter het stuur, met een bakkie koffie en in thermosbeker verheug ik mij op de wandeling. Ik heb een klein beetje gelezen over het gebied:

Voornes Duin

Natuurgebied Voornes Duin ligt op Voorne-Putten, in Zuid-Holland. Een bijzonder duingebied aan de kust, op slechts een half uur rijden vanaf Rotterdam. Voornes Duin staat bekend om de verschillende landschappen, zoals uitgestrekte duinen, bloemrijke duingraslanden en vochtige valleien. Je kunt er struinen langs moerassen, stille duinmeertjes en bos en de vele soorten planten ontdekken.

Het begin is gelijk goed

De parkeerplaats ligt aan een doodlopende weg die eindigt in een camping. Wanneer ik deze doodlopende weg op rij, passeer ik aan mijn rechterhand een klein weiland. Automatisch kijk ik even naar rechts en direct trap ik op mijn rem. Ik kijk naar een tafereel van drie reeën die in de ochtendzon op hun gemak staan te ontbijten. 

Ik grabbel in mijn cameratas die op de bijrijdersstoel staat naar mijn camera, haal de lenskap eraf en zet hem aan. Al die tijd hopend dat ik de dieren niet stoor in hun rust. Gelukkig hebben ze geen last van mij en ik kan rustig foto’s van hen nemen. Inzoomend op het voorste dier kom ik erachter dat hij de koning van het woud moet zijn. Om zijn kleine gewei zit een kroon van groene bladeren dat waarschijnlijk aan het gewei is gespietst toen deze heer door het struikgewas liep. Het levert een schitterende foto op!

–> Tip! Lees ook eens over een wandelroute bij Oostvoorne >>

App van Natuurmonumenten

Het is even zoeken naar de ingang van de parkeerplaats. Het bord aan de linkerzijde met daarop ‘Natuurmonumenten’ valt niet zo heel erg op, maar uiteindelijk vind ik de ingang en parkeer ik de auto. Ik heb gekozen voor een pittige wandeling vandaag: 12 kilometer. Maar ik heb hele ochtend en halve middag de tijd dus het moet goedkomen. 

De wandeling die ik ga doen is de Wandelroute Voornes Duin van Natuurmonumenten. Een route die niet is aangegeven met paaltjes, pijltjes of stippen, maar die je moet volgen via de app van natuurmonumenten. Ik heb er dus voor gezorgd dat mijn telefoon 100% is opgeladen, aangezien ik regelmatig zal moeten checken of ik nog goed loop. Voornes Duin is een groot gebied en er zijn verschillende fiets- en wandelroutes mogelijk. In de app kun je deze routes terugvinden, net als op de site.

Donkere wolk boven Voornes Duin

Wanneer ik de auto parkeer, uitstap en de camera om mijn nek hang schijnt de zon, maar ik zie een hele donkere wolk mijn kant op komen. Buienradar geeft één piek aan, precies over een kwartier. Ik twijfel even of ik de bui afwacht in de auto, maar besluit te gaan lopen. Ik heb een poncho bij me dus de camera kan niet nat worden en dat is het belangrijkste. 

Na het klaphekje sla ik linksaf, zoals de app mij aangeeft en het duurt niet lang of ik voel de eerste regendruppels al. Ik besluit onder de bomen de bui af te wachten. Er is geen bliksem bij dus de bomen zijn veilig. Een kwartier denk ik dat het geheel duurt. Dikke regendruppels vallen gestaag naar beneden, terwijl ook de zon nog steeds schijnt. Het getik op de bladeren boven mijn hoofd geeft een heerlijk geluid en echt nat word ik niet. Het is heerlijk om hier even te staan.

Ontmoeting met de bewoners

Nadat de bui is verder getrokken, trek ik de poncho uit en berg hem op in de tas. Ik ben klaar voor de wandeling. De vogeltjes komen weer uit hun schuilplaatsen en tjilpen er vrolijk op los. De vlinders fladderen ook weer van bloem naar bloem op zoek naar hun ontbijt. Ik loop het zandpad op en binnen vijf minuten sta ik oog-in-oog met een aantal van de bewoners van de Voornes Duin: Schotse Hooglanders. Nou ben ik die, zoals jullie weten, wel gewend, maar ik heb al snel door dat deze dames en heren minder vaak mensen zien dan hun neven en nichten op Lentevreugd in Wassenaar. Ze zijn alerter en houden mij scherp in de gaten. 

Al snel heb ik door dat er een aantal van hen midden op het voetpad staan. Dit wordt een uitdaging… Ik kijk het een tijdje aan, maar zo vroeg in de ochtend en alleen durf ik het niet aan om hen voorbij te lopen. Ik besluit met een boog om hen heen te gaan, dus klim ik over een kleine duin heen en door de distel struiken om vervolgens achter hen weer mijn pad te vervolgen. 

–> Tip! Een artikel boordevol tips en advies over wat te doen bij ontmoetingen met wilde dieren >>

Wondere wereld van Voornes Duin

Het was in de uitleg van het gebied al beloofd: bloemrijke graslanden en vochtige valleien. Maar al snel in de wandeling heb ik door dat die belofte ook echt waar wordt gemaakt. Het is hier schitterend. Ik ga het proberen uit te leggen hoe het hier is… Stel je voor, de warme zon op je huid, de geur van bloemen, het gezoem van hommels en bijen in je oor, fladderende vlinders & libellen, kleurrijke bloemen en vliegbeesten. Dat laatste neem ik maar even voor lief, maar het is hier sprookjesachtig. De woorden die ik hier schrijf en de foto’s die ik jullie laat zien, doen hopelijk een beetje recht aan de schoonheid van het gebied. Ik loop vol verwondering een deel van de route.

Het pad is niet helemaal volgens de ‘gebaande paden’. Het is duidelijk dat niet veel mensen deze route lopen. Ik wandel, worstel, klim en ploeter voor een deel namelijk over een heel smal pad door het hoge gras met aan beide zijden bloemen in allerlei kleuren. Soms moet ik met een grote stap over een tak van een braamstruik heen, andere keren buk ik onder een tak van een boom door. Ik houd mijn oog op de app, omdat ik anders verdwaal en geniet van de stilte die hier hangt. Sprookjesachtig, een ander woord heb ik niet voor dit deel van de wandeling.

Vanaf het grasland in de duinen

Vanuit het grasland brengt de wandeling mij heel kort door een klein stukje bos om vervolgens aan de andere kant uit te komen in duinlandschap. Hoge heuvels aan alle kanten en veel zand. Van dat lekkere möhle zand, waar ik, jullie snappen hem al, doorheen mag ploeteren. 

Ik loop door de duinen, afgewisseld met hier en daar wat hoge struiken en bomen. Het pad wordt gelukkig voornamelijk gehuld in schaduw, want ondanks dat het pas half tien is, begint de zon behoorlijk op temperatuur te komen. Aan het einde van het pad volgt een klaphekje, waarna ik het wandelpad dat ons kruist recht oversteek en de weg vervolg. 

Hert in het water

Niet snel nadat ik door het klaphekje ben gekomen, passeer ik een smal paadje aan mijn linkerhand. Ik check de app waar ik heen moet, sla weer een vliegbeest van mijn arm, en kom erachter dat ik verkeerd gelopen ben. Ik had na het klaphekje eigenlijk rechtsaf moeten slaan, maar aangezien dit deel van de wandeling een lus is, besluit ik gewoon door te lopen en de lus dus in de ‘verkeerde’ richting te nemen.

Het paadje links van mij blijkt naar een uitkijkpunt te gaan. Ik neem het paadje en kom uit bij een zogeheten ‘wildscherm’. Hierachter kunnen mensen, veelal vogelaars en fotografen, zich verschuilen voor het wild dat ze graag willen spotten. Dit scherm kijkt uit op een meer met daarin twee kleine eilandjes waar heel veel vogels zitten. Aalscholvers, lepelaars, ganzen… er zwemt van alles en de zwaluwen scheren laag over het water om vervolgens weer hoog op te trekken. 

–> Tip! De mooiste wandelroutes rondom Ommen en het Vechtdal >>

Ik sta hier samen met nog twee fotografen wanneer één van hen wijst naar iets in het water verderop. Wanneer ik mijn camera in zoom op waar de man naar wijst blijkt het een ree te zijn die voor zijn ochtendwandeling heeft gekozen voor een voetenbadje. Tot aan zijn enkels in het water loopt de ree van één van de eilanden naar de oever aan de overkant van het meer, schudt zich uit en vervolgt zijn wandeling over het land. De andere twee fotografen staan verbaasd te kijken, en ik vertel hen dat herten ook zwemmen als het moet. Ik heb al zwemmende edelherten en damherten meegemaakt, maar het blijft een wonderlijk gezicht. 

Grote, slijmerige…

De weg vervolgt nu door het bos. Voornes Duin kent zoveel biodiversiteit dat ik er helemaal enthousiast van wordt. Ik ga van graslanden, naar valleien en van duintoppen naar bospaden. Ik ben niet de enige in dit gebied. Naast een aantal wandelaars, en natuurlijk de vliegbeesten, kom ik vooral heel veel grote, slijmerige slakken tegen met enorme villa’s op hun rug. Nee lieve lezers, ik heb het hier niet over de doorsnee huis-en-tuin-slak van 3 a 4 cm lang, maar over zijn grote reuzen neef van 6 tot 9 cm lang.

Gedurende de gehele wandeling ben ik er rond de vijftig tegengekomen. Op bospaden, in het möhle zand, op boomstammen en op takken die op de grond liggen. Overal kruipen ze langzaam voort met huizen op hun rug in de kleuren bruin, grijs of wit. Ooit eerder ben ik deze grote variant wel eens tegengekomen. Dat was in Kennemerland op Landgoed Elswout, maar nog nooit in zulke grote aantallen. Het zijn er zoveel dat ik gedurende de wandeling echt goed gekeken heb waar ik mijn voeten neerzette. Ik wil het niet meemaken dat ik per ongeluk op een slak ga staan. Het idee dat huisje te horen breken en dan dat glibberen van dat lichaam onder mijn voeten…blegh!!

Thuisgekomen in Voorburg ben ik natuurlijk gaan Googlen wat dit voor slak is. En al snel kom ik het te weten: de wijngaardslak. Het is een van de grootste landslakken van Europa en komt dus ook voor in Nederlandse duingebieden zoals Voornes Duin. De wijngaardslak is inderdaad de slak die in Zuidelijke landen wordt gegeten, maar als jij nu denkt ‘lekker ik ga er een paar zoeken’, helaas. De wijngaardslak is in Nederland een beschermde diersoort. 

Landgoed Strypemonde onderdeel van Voornes Duin

Ik passeer een landscheidingsbordje dat mij laat weten dat ik nu wandel op het Landgoed Strypemonde. Het jachthuis op Strypemonde is in 1930 gebouwd. Het vroegere landgoed had een oppervlakte van 2000 hectare. In de afgelopen eeuw zijn grote delen geschonken aan Natuurmonumenten en het Zuid-Hollands Landschap. Het huidige landgoed telt nu nog 100 hectare. (bron: IVN.nl) Met de schenking van een deel van het landgoed aan Natuurmonumenten is het landgoed dus onderdeel geworden van de wandeling Voornes Duin van Natuurmonumenten. 

Zodra ik de grens met het landgoed passeer is het soort bos waar ik in wandel verandert. Er staan andere soorten bomen en het landschap ziet er heel anders uit. De paden zijn breder, er staan grotere en hogere bomen er is meer grasveld te ontdekken tussen de paden en bomen door en de sfeer voelt gewoon anders.

Lunchpauze met vrienden

Ik neem even pauze. De afgelopen uren heb ik heel wat takken moeten ontwijken, over boomstammen moeten stappen, langs hoge grassprieten gewandeld en met vliegbeesten geworsteld, maar het is het allemaal waard. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, het is hier schitterend. 

Mijn maag is na een paar uur flink wandelen wel aan het knorren geslagen, dus is het tijd voor pauze. Ik plof lekker neer op een bankje dat uitkijkt over een aantal weilanden en hoef mij niet alleen te voelen tijdens deze pauze. Voor mij staat een groep jonge koeien nieuwsgierig naar mij te kijken. Ik voer op mijn manier een gesprekje met hen en het is wel even gezellig zo samen. Achter mij is een orkest gaande van kikkers. Achter een smal stukje bos dat achter mij ligt bevindt zich een drassige vallei met wat poelen. In die poelen zitten behoorlijk wat kikkers die allemaal het hoogste woord willen hebben.

Wonen in Voornes Duin

Na twee heerlijke bruine boterhammen met smeerworst en een flinke teug van mijn water, zwaai ik mijn vrienden gedag en loop langs een leeg weiland verder. Het pad slaat af naar een landweggetje dat zich tussen verschillende mooie en grote huizen huizen door slingert. De huizen staan allemaal op hun eigen lap grond, omringt door bos en duinen. Midden in de stilte van de Voornes Duin. Och wat moeten die mensen hier fijn wonen. hmmm misschien moet ik alvast gaan sparen…

Weer check ik de app of ik nog de juiste route loop. Zonder app kun je deze route echt niet volgen en ik pak hem er dan ook regelmatig bij. De batterij loopt langzaam verder leeg. Als dat maar goed gaat, want zonder app zou ik niet weten waar ik uithang. 

Alleen op de wereld

Ik ben aan het einde gekomen van de eerste lus. Dit is het kruispunt met dat klaphekje waar ik rechts had gemoeten, maar rechtdoor ging. De route geeft dus aan dat ik links moet, maar ik ga weer rechtdoor. Vanuit het bos kom ik weer terug in duinlandschap en de volle zon. Wat is de Voornes Duin veelzijdig en stil. Het voelt als alleen op de wereld. Er zijn maar weinig andere wandelaars en ik geniet dan ook in alle rust van de natuur en dieren die ik tegenkom. 

Ineens hoor ik achter mij gehijg… ik draai mij om er schrik mij de $%#@$! Er komt een hardloper over het smalle pad achter mij aan en die had ik even niet verwacht. Hij heeft al snel door dat ik geschrokken ben en biedt zijn excuses aan. Nergens voor nodig natuurlijk, maar wel vriendelijk. Nadat hij mij gepasseerd is passeert mij later nog een dame en daarna is het weer stil. 

Klimmen in de duinen

Nu komt er een pittig deel van de wandeling en ook weer zo anders dan de rest van de wandeling. Ik heb driekwart achter de rug en nog een 4 kilometer te gaan waarvan een deel over het strand. Maar voor ik daar ben kom ik in de duinen terecht, die bestaan uit goudgeel zand en helmgras. Het is af en toe een fikse klim om over een duintop heen te komen. Een frisse wind, de blauwe lucht met witte wolken en de zon maken het een perfect plaatje. Bovenop een duintop blijf ik heel even stilstaan. Ik adem de zeelucht in en draai mijn gezicht naar de zon. Wat ben ik toch een gelukkig mens dat ik hier kan staan op een doodgewone zaterdag…

Na een paar flinke klimpartijen waarbij mijn voeten soms helemaal wegzakken in het zachte gras bereik ik eindelijk de laatste duintop waar ik overheen moet. Bovenop de duin ga ik zitten. Ik moet dit plaatje in mij opnemen.

Zeehonden!!

Voor mij strekt zich het strand van Voornes Duin uit, maar het is een ander soort strand dan dat ik gewend ben aan de stranden bij mij om de hoek. Dit strand bevindt zich om de hoek van de Maasvlakte en de golfslag is hier heel anders. Het strand ligt bedekt met groene plantenresten, er lopen heel wat watervogels te foerageren (naar eten te zoeken) en er steken twee met mos begroeide punten uit het water. 

De twee bouwwerken die uit het water steken zijn, volgens de beschrijving van Natuurmonumenten twee overblijfselen van bunkers die door het getij af en toe worden blootgelegd. Waar vroeger de soldaten vanuit de bunker over zee uit keken of de vijand eraan kwam, zijn het nu de watervogels die even pauze nemen of op zoek zijn naar voedsel. 

Ik pak mijn verrekijker uit mijn tas. Een van de laatste cadeaus die ik van mijn vader heb gekregen en degene waar ik zo blij mee ben tijdens dit soort wandelingen. Ik speur de kustlijn af en stuit al snel op een zandbank die zich voor de kust uitstrekt. De beschrijving van de wandeling liet al weten dat er heel misschien zeehonden op de zandbank zouden liggen en… JA!! Als een kind zo blij ben ik. Voor het eerst in mijn leven zie ik zeehonden. Ok, ze zijn honderden meters van mij verwijderd en ik zie ze maar heel klein, zelfs door mijn verrekijker heen, maar het zijn ZEEHONDEN. Zeehonden! Met mijn camera zoom ik zover mogelijk in en tada… Mijn bewijs dat ik ze heb gezien. Gaaf toch!?

–> Tip! Bekijk 100 wandelroutes over De Veluwe >>

Over het strand en door het zand

De route gaat voor een kilometer ongeveer over het strand. Ik fotografeer de zeevogels, de windmolens, de zeehonden en de bunkers. Met een dikke glimlach op mijn gezicht. Hier is het iets drukker en als ik ver voor mij uit kijk, zelfs behoorlijk druk. Dat is duidelijk het strand bij Rockanje waar momenteel onder andere vele Duitse toeristen hun verkoeling zoeken.

Na het strand  volgt er nog een helse klim om van het strand af te komen. Voor elke stap die ik in het möhle zand zet, zak ik minimaal de halve lengte van die stap weer terug. En dat met een camera van twee kilo en een rugzak vol waterflesjes en tweede lens op mijn rug. Bovenaan de duintop staat het zweet dan ook op mijn bovenlip en moet ik heel even uithijgen en een slok water nemen. 

Terug naar de vallei van Voornes Duin

De route gaat vanuit de duinen, terug de vallei in. Ik heb nog 2 kilometer te gaan voor ik bij de auto ben. Ik check uitvoerig de route in de app, want het is mij even onduidelijk waar ik heen moet. Als ik denk te weten welke kant ik op moet, wordt mijn aandacht al snel weer getrokken door de kleurrijke bloemen, de vlinders en libellen. Voor elke tien meter die ik afleg, heb ik minstens evenveel foto’s genomen. Dat wordt een flinke uitzoekklus als ik thuis ben. 

Ik word weer overvallen door de warme zon, het gezoem van de dieren en de geur van de bloemen. Links, rechts, overal staan mooie bloemen en zie ik schitterende vlinders. Ik struin door, al klikkent met de camera. Als ik opkijk en mijn app check, blijk ik verkeer te zijn gegaan. Ik kan terug gaan en de juiste route zoeken, maar besluit, omdat het het laatste stukje is, via de gps de weg verder te volgen. 

Weer die Hooglanders

Via graspaden omringd door bloemen en vlinders kom ik uiteindelijk terug op het pad waar ik vanmorgen de Schotse Hooglanders tegenkwam. Vanaf hier weet ik hoe ik moet lopen en met nog 7% batterij over, stop ik hem weg in mijn broekzak. Gelukkig kan ik hem in de auto opladen en tegelijkertijd de navigatie aanzetten voor naar huis. 

Maar eerst moet ik nog een uitdaging doorstaan. De Hooglanders zijn vanuit de zon de schaduw ingetrokken en liggen nu heerlijk herkauwend onder de bomen. Het is een heerlijk vredig plaatje. Jammer is alleen dat die schaduw zich deels op het wandelpad bevindt en voor de tweede keer vandaag moet ik dus omlopen vanwege de grote grazers. Als ik probeer een weg uit te stippelen hoe ik kan lopen merk ik dat ze aan beide kanten liggen van de enige route die ik kan lopen. Hmmm normaal doorkruis ik niet snel een kudde maar nu kan het niet anders. 

Ik zet de eerste stappen om langs hen heen te lopen als de eerste dieren hun kop langzaam optillen en mij nieuwsgierig aankijken. Ok, rustig maar doelgericht doorlopen. Doen of er niets aan de hand is. Ik schrik mij een hoedje als er eentje gaat loeien terwijl ik hem passeer. Ik kijk hem snel aan en hij kijkt terug terwijl hij tussen de bomen in de schaduw staat. Zijn indrukwekkende horens op zijn kop. Ik loop snel door. 

Meer duinwandelingen

Deel deze wandeling op Pinterest

Over mij

Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>

Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.