Wandelen met zonsopkomst het is voor mij het meest magische avontuur dat ik kan beleven. Opstaan wanneer mijn hele appartementenblok nog slaapt en wegrijden in het donker. Onlangs ging ik nog op avontuur naar het Hulshorsterzand op de Veluwe. Ik wilde per se op de grote zandvlakte staan, wanneer de zon achter de horizon vandaan kwam. En daar stond ik, op een zondagochtend in augustus.
Strijd tussen spanning en blijdschap
Het is 6.10 uur wanneer ik de auto parkeer. Het bos ligt nog in de schemering. Terwijl ik mijn wandelschoenen aantrek, voel ik het in mijn maag… de spanning. Want wandelen door het bos in de schemering vind ik spannend en fantastisch tegelijk. Terwijl ik op weg ben naar de zandvlakte is er een strijd aan de gang tussen de spanning en het enthousiasme. Ik weet op zo’n moment niet meer of ik dit nou leuk vindt of niet. Op mijn hoede voor de aanwezigheid van wilde zwijnen, maar ook genietend van de stilte.
Frisse lucht op mijn gezicht, niemand in de buurt. Ik ben de eerste die vandaag over dit pad wandelt. Het gevoel is onbeschrijfelijk. En ook is er de opluchting wanneer ik de open vlakte bereik. Op de zandvlakte kan ik de dieren zien en kunnen ze mij niet verrassen. Ik hoef je niet te zeggen denk ik dat ik geen wild heb gezien tijdens deze route. Maar hé… een gewaarschuwde dame telt voor twee 😉
“Het is een strijd tussen spanning en enthousiasme. Vind ik dit eng of juist leuk?”
Het gouden uurtje
Eenmaal op de open vlakte leidt de route mij naar een uitzichtpunt. Een punt met fantastisch uitzicht over de vlakte en op de zonsopkomst. Met een grote glimlach sta ik daar. Minutenlang staar ik naar de zon die groter wordt. Steeds verder boven de horizon. Een gouden gloed neemt bezit van de zandvlakte… van mijn gezicht en alles op mij heen. Ik voel de spieren in mijn gezicht verkrampen, maar ik kan er niets aan doen. Die glimlach op mijn gezicht is niet weg te krijgen.
Dit hier is waar ik het voor doe. Waarom ik zo vroeg mijn bed uit kom. Waarom ik om vijf uur ‘s morgens de A12 op rij. Waarom ik met alle spanning in mijn lichaam door een schemerig bos wandel. Voor dit moment hier op de zandvlakte. Voor de magie van de zonsopkomst. En dus zal ik dit nog regelmatig doen. Zal ik mijn angst voor dat wilde zwijn altijd blijven uitdagen.
Meer dagboekverhalen
Dagboek van een wandelaar #6: Voor- en nadelen van alleen wandelen
Ik ga bijna elke week alleen wandelen, op avontuur. Een heerlijke manier voor mij om mijn hoofd leeg te maken en mijn zintuigen open te zetten. Dat kan ik alleen maar doen als ik zonder gezelschap ga wandelen. Anders wordt een wandeling al snel een soort van wandelend...
Dagboek van een wandelaar #5: Nieuwe wandelschoenen op maat
Onlangs schreef ik al over mijn wandelblessure: overbelaste achillespezen. Vooral mijn linkerbeen is getroffen. Ik heb last van stramme en pijnlijke hielen, het ene moment meer dan het andere, en niet elke schoen zit lekker tegen die hiel aan. Ik neem jou mee in mijn...
Dagboek van een wandelaar #4: Het leed dat wandelblessure heet
Het begon allemaal eind 2020. Datgene dat nu mijn ‘wandelblessure’ genoemd mag worden. Ik heb namelijk overbelaste achillespezen. Hoe het is ontstaan? Ja dat is een goede vraag. Hoe ik er vanaf kom? Dat is een nog betere vraag... Eind 2020 maakte ik vaker en langere...
Over mij
Hoi, ik ben Mascha en ik ben dol op wandelen… en schrijven. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn wandelavonturen graag met jou deel. Je vindt hier inspiratie voor natuurgebieden en wandelroutes, tips voor o.a. solowandelen en gratis downloads. Vragen? Neem gerust contact op >>
Deze blog bevat affiliate links. Als je via deze links iets bestelt krijg ik hier een kleine vergoeding voor. Jij betaalt niets extra. Wat een affiliate link inhoudt, vertel ik je in de Disclaimer.
